Carpe diem, voor een ander

Laatst had ik een gesprek met een mevrouw over levenskunst. Het was bij de Lidl, tijdens een kassa-storing waardoor de lopende band lange tijd stil stond. Zij had mij even daarvoor bijna omver gereden met haar rollator door zeer onverwacht en met volle vaart achter een paar dozen vandaan te komen waardoor er, door de gedeelde schrik, een soort connectie was ontstaan. Maar ook zonder haar poging mij van mijn sokken te rijden, zou ze mij zijn opgevallen.
De oudere dame was gekleed in een weelderige groene rok, een kanten blouse, en op haar hoofd droeg zij een hoed waardoor ze de uitstraling kreeg van een zonnebloem waar van Gogh zijn penseel voor in het goud had willen dopen.
“Wat ziet u er mooi uit,” zei ik.
Zij ging op haar rollator zitten, bedankte me en vertelde dat zij hier haar best voor deed, dat ze het expres deed, dat ze hiervoor knokte. Met haar 92 jaar had ze haar familie, op een zieke broer na, overleefd en het carpe diem kwam haar niet aanwaaien, niemand niet trouwens, en daarvoor moest je niet zeuren en blijven knokken voor je levenslust.
“En genieten,” zei ik, “knokken en genieten. En de volgorde en de hoeveelheid; dat is levenskunst“.
De band begon te lopen.
“Goedemorgen,” zei ze tegen de caissière.
“Goedemiddag,” zei die terug, want zolang had de storing geduurd.
Wij wensten elkaar een fijne dag, en in gedachten een gelukkig leven.
Wat een bijzondere vrouw, met zoveel verlies, leed en teleurstelling. En natuurlijk hoort teleurstelling bij het leven zoals onweer bij het weer. Tegen onweer kan je niet knokken. Tegen teleurstelling ook niet.
En genieten doe je er zeker niet van,
Vandaag kwam ik thuis na een heftig gesprek over teleurstelling in mensen. Helaas is het inderdaad zo dat je in nood je ‘beste vrienden’ leert kennen. En die ‘beste vrienden’ laten je bij voorkeur weten dat ze dat niet zijn, per app. Jou in verbijstering achterlatend. Terwijl je al genoeg op je bord hebt.
Had het iets menselijker gemogen, is dan de prangende vraag, want de andere partij weet toch, dat het kwetst?
Op mijn deurmat lag een enveloppe. Met ‘voor Nelleke’ erop geschreven. Geen afzender, geen postzegel.
Ik ken veel mensen met teleurstelling in andere mensen. Waarom helpt iemand niet wanneer je het vraagt? Hoe komt het, dat wanneer je een hand uitsteekt de ander hem niet wil pakken? Hoe kan het dat je beste broer of zus of vriend of vader, het ineens af laat weten?
In de enveloppe zat een andere enveloppe. Met een landkaart erop. Ook op deze enveloppe stond: ‘voor Nelleke’. Meer niet.
Als het leven zelf al zo haar scherpe randjes heeft, waarom gaan wij dan niet iets zorgvuldiger met elkaar om? Het is knap van de zonnebloem-mevrouw dat zij haar zelfrespect heeft weten te beknokken, ondanks wat zij heeft moeten doorstaan en het carpe diem niet heeft losgelaten. Het kunnen genieten, van het andere. De nieuwe mensen die komen, wanneer de ‘beste vrienden’ het af laten weten.
De vrolijke rok, de zonnige hoed. Het mij bijna omver rijden bij de Lidl.
In de enveloppe met de landkaart, zat weer een andere enveloppe.
Hierop stond: ‘voor jou, lieve Nelleke’. En weer niets meer.
Het is nu eenmaal zo dat onze onzorgvuldigheid naar elkaar toe, pijn doet. Het tergt ons respect voor de ander en, je zelfrespect wanneer je niet hard genoeg knokt. Terwijl dit helemaal niet nodig is. Wij kunnen een hele nieuwe wereld creëren, vooral tijdens ‘storingen’. Zoals bij de Lidl, bijvoorbeeld.
Waar we genieten. Van een ontmoeting, een gesprek, van wederzijds respect al ben je net bijna omver gereden.
In de laatste enveloppe zat een bijdrage.
Overrompeld en redelijk verbijsterd hield ik mij vast aan de leuning van de stoel. Wie is de persoon die mij dit geeft? Wie geeft mij zoveel waardering en liefde?
Dankjewel.
Onbetaalbaar.

Ik pluk de dag, voor jou. En zodra ik kan, geef ik dit gebaar door. Aan een ander.