Vriendschap is een bijzonder ding. Het kan komen en gaan, soms voor lang of heel kort. Soms zijn mensen voorbijgangers, soms blijven ze ‘plakken’. Vriendschap kan zijn voor het leven of heel onvergetelijk voor heel even. Ik heb zo’n bijzondere vriendschap met iemand die ik nooit zie. Zij is in mijn hart en ik ben in het hare. Dat is de beste plek voor ons, zo weten wij na onze pogingen de vriendschap ook praktisch gestalte te geven.
Dat is mislukt.
Hoe we eerst lachend, gierend, brullend als een vanzelfsprekendheid door één deur konden, zo sloeg die deur dan ineens dicht met ieder aan een kant. Geen beweging meer in te krijgen. En wederzijds tastend in wat duisternis, geen lichtknopje meer te vinden, zo konden we dan niets anders dan ons maar om te draaien. En ieder onze eigen weg te vervolgen.
Zonder elkaar.
Het ging niet.
Contact is er dan ook alleen bij prangende noodzaak. Zonder dat we elkaar om hulp zouden vragen. Die confrontatie zouden we elkaar niet aandoen.
En toch kreeg ik een mail van haar. Met een foto. En de mededeling dat men dit niet, met de nadruk op ‘niet’ in rekening had durven brengen.
Verbijsterd staarde ik naar de foto. Zag ik dit goed? Ik staarde er nogmaals naar, nu met mijn leesbril op. Ja, ik zag het goed. Het was een tasje van een lingeriezaak die begint met een L en eindigt op ivera. De tekeningen op het tasje herkende ik in de verste verte als borsten.
Ik schrok daarvan. Wat bedoelde Livera hiermee?
‘Pak ze snel in, want zonder het kanten behaatje van ons gaat iedereen rennen?’
Met zulke borsten zou ik het kanten behaatje nooit meer uit durven doen.
Wilde Livera haar cliënten een complex aanpraten?
De borsten leken namelijk niet op borsten zoals wij die wel kennen maar meer op een groente-afdeling. Aubergines, courgettes, bieten (suiker), mislukte komkommers. En dan ook niet twee aubergines naast elkaar, maar rustig een aubergine en een pastinaak, als een soort twee-eiige tweeling. Een dikke banaan en een meloen-achtige. Sommigen met wel zulke joekels van tepels dat de Mount Everest nog haar petje af zou nemen, voor zo’n skigebied. Bij anderen was het tepeltje meer als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en ook daar word je niet vrolijk van. Als (afgebeelde) vrouw zijnde.
Ik besloot op onderzoek uit te gaan. Hoor- en wederhoor is bij mij een behoorlijk hoogstaande ethische kwestie en elke feitencheck is op zijn plaats.
Voor de zekerheid kocht ik vooral geen BH maar een gewaad wat Buste en Houder juist aan het oog onttrok. Gespannen stond ik bij de kassa.
‘Mag ik er een tasje bij,’ vroeg ik.
Dat mocht.
Maar ik kreeg geen borstentas maar gewoon een bruin zakje. Met ‘Livera’ erop.
‘Het is een kadootje, mag er een papiertje omheen?’ vroeg ik.
‘Volgens een vriendin van mij hebben jullie tegenwoordig iets met eh, met eh borsten?’
‘Hàrtstikke leuk,’ lachte de verkoopster en met een gracieuze zwaai trok ze zo een heel vel borsten uit de la.
Wederom was ik verbijsterd bij het zien van al deze hele vreemde vormen en maten. Waarbij het zeer vervelend was te constateren dat er zich een aantal mensen hadden geschaard naast mij, voor de kassa. En ook de borsten inspecteerden. Er viel een stilte. Behalve dat er wenkbrauwen vertraagd omhooggingen merkte ik ook dat mensen hun adem inhielden. De verkoopster kleurde van nogal gezond naar behoorlijk rood.
Als een speer vouwde ik de borsten dubbel, en nog een keer, en nog een keer. Ik probeerde mijn stem niet onvast te laten klinken en qua toonhoogte redelijk normaal, toen ik zei:
‘Ik stop ze in de tas’.
Waarna ik de hengsels aan elkaar knoopte en mijn blik verried dat hier-niets-meer-mis-kon-gaan. Met ingehouden pas verliet ik de winkel.
‘Ach wat leuk’, zei een vriendelijke, mannelijke bekende.
‘Iets gekocht bij Livera, mag ik het zien?’
‘NEE,’ zei ik stroef.
Op geen enkele wijze ging die tas open, met die groente-afdeling erin.
Sterker nog, ik hield hem snel achter mijn rug. Waardoor ik met mijn prachtige, meest harmonieuze en welgevormde sinaasappels (eeneiig) voor hem kwam te staan.
‘Maar je mag mee. Naar de Hunkemöller’.
