Ik hou jou vast

Niet wijs om iets met halflange mouwen te dragen, tijdens het zakelijke gesprek die week, bedenk ik. Mijn onderarmen zitten immers vol gaatjes. Grotere en kleinere gaatjes. Waardoor de andere partij mij makkelijk aan kan zien voor een (doorgewinterde) junk. Alsof ik, met diverse naalden bepaalde interessante scheikundige verbindingen in mij heb gespoten.
Bijvoorbeeld C21H23NO5. Of C17H21NO4. Of allebei.
Dat zal het zakelijke gesprek geen goed doen.
De gaatjes worden niet veroorzaakt door naalden, maar door nageltjes.
De kleine gaatjes door kleine nageltjes, die van Katinka. Ze is bijna een jaar maar sociaal-emotioneel is ze nog steeds een kitten van twee maanden oud. Ze wil sabbelen, aan mijn arm. Ze pakt mijn arm ook. Met haar nageltjes. En ze doet kitten-spelletjes. Zoals je verstoppen, of onverwachts tevoorschijn springen. Katinka vindt alles leuk, en dat laat ze ook merken. Prrrr, nu spring ik op de vensterbank. Prrrr nu ga ik naar buiten. Prrrr, daar ben ik weer, op het kussen, prrrrr. Ook wil ze prrrr het spelletje ‘achter elkaar aan rennen’ doen met Jopie. Maar Jopie zit al achter de meisjes aan en heeft die kinderachtigheid al lang achter zich gelaten.
De grote gaatjes worden veroorzaakt grote nageltjes, die van Mazi.
Die de gewoonte heeft ontwikkeld zich stevig vast te houden aan mij, wanneer ik haar optil.
Mazi is dementerend. Voor haar is de hele wereld veranderd en hierin zoekt zij haar weg. Ze is daarom in de badkamer gaan wonen. En ze wil op haar kleedje zitten. Op de wc. En anders gaat ze huilen. Voor mij is daarmee mijn wereld ook veranderd, en ook ik zoek hierin mijn weg.
Mazi van de wc, kleedje van de wc, Mazi weer erop. Het vergt een behoorlijk inzicht, het behouden van korte lijnen, een vast protocol en een aanzienlijk reactievermogen om gebruik te kunnen maken van mijn toilettaire voorzieningen. Ik moet zitten voordat Mazi opnieuw op het, geopende, toilet springt. Ik moet het gat dichten met mijn achterwerk wat van mijn ondergoed vergt dat het razendsnel rondom mijn enkels beland.
Mazi zal, eveneens razendsnel, op mijn schoot springen. En wanneer het springen even niet goed lukt, trekt ze zich op, met die nageltjes, aan mijn been.
Voor het zakelijke gesprek is dit geen probleem. Het is immers koud buiten dus ik draag een broek of een gigantisch dikke legging.
Geen scheikundige formules te zien, op mijn been.
Ik hoef daar gelukkig ook niet uit te leggen dat ik dagelijks belast ben met het bewerkstelligen van een win/win-situatie volgens het protocol zitten, strippen, Mazi oppakken. En hierin nog steeds probeer, zoveel mogelijk uit de marge te halen.
Mazi begint dan lekker te ronken en ik laat dan mijn gehele probleemoplossend vermogen los, op de situatie. Waarbij ik ook al eens heb moeten constateren dat ik vermijdend gedrag vertoonde. Omdat ik de confrontatie even niet aan wilde gaan.
Hoe zou dit staan in het schema van willing&able? Hoe doe ik dit SMART (Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdgebonden). Bestaat er ook een Enneagramtest op basis van de toiletterende persoonlijkheid? Ben ik een loyalist, of een avonturier of misschien zelfs een romanticus die de wereld, en vooral Mazi al haar kleur wil geven? Of misschien de perfectionist die de structuur wil handhaven voor mijn allerliefste Mazi?
Maar zoals altijd zijn mensen en dieren rondjes, en zijn al dit soort coachingstools of psychologische testen, diagnostische handleidingen als DSM-5 alweer vierkantjes.
Er past geen ziel, mens of dier, in.
In helder Nederlands wil ik gewoon plassen. En dit proces afronden met een toiletpapiertje. En het liefst niet SMART want dan moet ik er ook nog een keukenwekker naast zetten.
‘We gaan even wiebelen,’ zeg ik tegen Mazi.
‘En ik hou jou vast, jij niet mij’.
Ik geef haar een zoen op haar kopje, laat haar voelen dat ik haar vasthou, met mijn ene hand.
Met de andere hand reik ik uit naar de wc-rol die ik helaas mis. Hij valt. In het waterbakje van Mazi.
Ik stel mij flexibel op.
Ik zoen haar nog een keer, op haar kopje. Mazi ronkt. Ik laat los.
En ja, het zakdoekje met de balsem voor de verstopte neus in het rekje naast me, daar kan ik wel bij.
Daarna volg ik het protocol in omgekeerde volgorde.
Mazi op de grond, snel staan, klep dicht, kleedje erop en Mazi is in haar sprong dan al halverwege. Flush. Dat hoort ze niet want ze is ook slechthorend geworden. Ze gaat zichzelf wassen, in alle rust.
SWOT. Sterkte, zwakte, kansen en bedreigingen. Mazi doet er niet aan. Zo beziet zij de wereld niet. Zij laat de badkamermaatschappij niet bepalen hoe haar geluk eruit moet zien. Dat doet zij zelf.
Zonder SMART, SWOT of welk enneagram dan ook ga ik naar mijn zakelijk gesprek. In een gewone broek, en een gewone trui.
Alleen, inderdaad, met lange mouwen.
Willing&Able. Vanuit hart en ziel. Gewoon zoals ik ben, meer niet. Met al mijn do’s en don’ts.
Net als Mazi.

Getagd , , , , , , , , , , , . Bladwijzer de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *