Zomaar de grens overgaan, dat mag niet. Dat is niet netjes. Je moet eerst je paspoort laten zien, vragen of je over mag steken en als het mag, dan kan je gaan. En anders word je ’teruggefloten’.
Dat gaat niet alleen tussen landen zo, maar tussen mensen ook.
Je moet eerst je identiteit laten zien in de zin van een ik-boodschap, vragen of je de grens van een ander over mag en als het mag, dan kan je gaan. En anders word je ’teruggefloten’.
Bijvoorbeeld: ‘Ik heb zin om jouw snoeppot leeg te eten’.
‘Okee’.
Niets aan de hand.
Maar, zo vertelde mij laatst een fysiotherapeut die zich vakmatig bezighoudt met allerlei soorten en vormen van grenzen, het kan ook anders gaan.
‘Ik heb zin om jouw snoeppot leeg te eten’.
‘Nee, dat mag jij niet’.
En sommige mensen, vertelde de fysiotherapeut, eten dan toch door.
Vreemd, vond ik. Een grens is toch een grens?
De fysiotherapeut gaf mij het stopteken.
“Dat hangt er vanaf,” zei hij met een flonker in zijn ogen,”of iemand een honingdas is. Wel eens gehoord van de honingdas?”
Nee, dat had ik niet.
De honingdas is natuurlijk een das op zoek naar honing. Maar net als bij mensen gaat het er niet zozeer om wie hij is, maar om hoe hij zich gedraagt. En hij gedraagt zich vreselijk. Hij pikt de honing van de bijen, laat een ravage achter en het ergste: hij trekt zich nergens wat van aan. Hij wordt gestoken, gebeten, geprikt en hij gaat gewoon door. Al steken ze op zijn neus, in zijn oog. Hij gaat gewoon door. Terwijl er toch een duidelijke boodschap wordt afgegeven, dat hij niet welkom is. En de honing niet op mag eten.
“Mijn schoonvader, bijvoorbeeld,” vertelde de fysiotherapeut verder,”is een honingdas”.
Ik begreep meteen dat het gesprek een beetje off-the-record ging dus laten we de rest van dit blog onder ons houden.
De schoonvader van de fysiotherapeut had gevonden dat de fysiotherapeut maar eens op wereldreis moest, echt iets voor hem. In het verhaal werd overigens niet duidelijk of de schoonvader vond dat zijn dochter ook mee moest gaan of dat het heel specifiek over een wereldreis ging voor de fysiotherapeut in zijn eentje. Hoe dan ook, de beste man had hier helemaal geen zin in. Hij wilde graag diepgaand cultuur opsnuiven en daarvoor moest hij juist langere tijd op een plek vertoeven. En juist niet al die grenzen over.
Maar de schoonvader vond van wel. En bleef dat vinden. Ondanks alle uitleg en tegenwerpingen van de inmiddels wat verbaasde fysiotherapeut die niet begreep waarom hij niet werd gehoord. En de schoonvader uit de snoeppot bleef eten.
“Misschien hoort de wereldreis in JOUW agenda, maar NIET in de MIJNE,”probeerde hij de schoonvader te steken zoals de bij de honingdas.
Maar die ging gewoon door.
“IK WOU HET NIET GISTER. IK WIL HET NIET VANDAAG. IK WIL HET NIET MORGEN. IK WIL HET NOOIT. JE HOEFT ER NOOIT MEER OVER TE BEGINNEN,” mepte de fysiotherapeut zijn schoonvader uit de honingraat. Het kon niet anders.
“En dat,” ging hij verder,”terwijl er mensen zijn die al ‘sorry’ zeggen wanneer je alleen maar je wenkbrauwen optrekt”.
Dat zijn de sensitieve, empathische mensen met het respect hoog in het vaandel. De mensen die een stapje terug doen, wanneer iemand hun grens passeert. Die grenzen van anderen in tact laten, nog voordat deze gemeld zijn. Dat lijkt misschien positief maar dat is het niet. Deze mensen lijden immers aan een soort constante vorm van verstandsverbijstering. Ze begrijpen het niet, en ze blijven zich afvragen hoe iemand anders zo kan zijn. En onbewust gaan ze een beetje aan zichzelf twijfelen. Want ze kunnen er met hun empatisch vermogen niet bij. Gewend als ze zijn altijd van alles te begrijpen en van hieruit met een ander om te gaan, lukt dat nu niet. Ze blijven steken.
Tegen deze mensen zou ik willen zeggen:
“JE BEGREEP HET GISTER NIET. JE BEGRIJPT HET VANDAAG NIET. JE BEGRIJPT HET MORGEN NIET, JE BEGRIJPT HET NOOIT. JE HOEFT HET NOOIT MEER TE PROBEREN”.
De enige taak die op de schouders van dit empathische, in verstandsverbijstering levende volkje (en een fysiotherapeut) rust is het beantwoorden van de volgende vraag:
Is het een honingdas- of niet?
En tegen een honingdas zijn maar twee woorden opgewassen.
FLIKKER OP.
