Vervelend. Vertel je een ‘smeuïg’ verhaal, waardoor er een ‘jolige’ stemming ontstaat, word je overal ontslagen. Het overkwam Johan Derksen, zo hoorde ik gisteren bij Vandaag Inside. Daar is wat mee, met smeuïge verhalen.
Ik zat eens in een kroeg een biertje te drinken. Achter mij zaten twee mannen, ook aan het bier.
“Als ik mijn vriendin bef, nou dan mag ik wel een duikbril opzetten,” smeuïgde de ene man tegen de andere. Er ontstond een jolige stemming. Maar niet aan mijn tafel. Ik keek naar het nat in mijn glas maar dronk het niet op. Getver, dacht ik.
En ging naar huis, voor een kopje thee.
Ik vroeg mij af hoe de vriendin gereageerd had wanneer zij erbij was geweest. Had zij het ook zo jolig gevonden om op deze manier onderwerp van gesprek te zijn? Had zij het ook zo’n smeuïge anekdote gevonden of had ze vriendlief pardoes buiten de deur gezet en zijn gehele duikuitrusting er achteraan gesmeten?
In dezelfde trant als het ontslag van Johan Derksen?
“Iedereen heeft wel eens een jeugdzonde begaan,” vond Johan. Wat is er mis mee, leek hij te zeggen. Hij vertelde het eerlijk, in tegenstelling tot de meeste mensen en het was ook nog eens een weergave van de tijdgeest. Van toen, in de jaren ’70.
Mijn wenkbrauwen vlogen 30 centimeter de lucht in. Wat?!
Ik kom ook uit die tijdgeest maar dat het toen gebruikelijk, smeuïg en jolig was om kaarsen tussen de benen van bewusteloze vrouwen te steken, daar is mij niets van bekend. Sterker nog, er was de opkomst van de TV-zender Veronica. Die mannen en vrouwen leerde dat vrouwen object zijn, voor mannen. Veronica zond voornamelijk blote borsten uit. Honderden, duizenden blote borsten. De vrouwen die eraan vast zaten, zag je eigenlijk niet. Geen gezichten, of handen en voeten. Er kwam ook de pin-upclub. Ook hier was geen sprake van blote mannen. De mannen hadden een lange broek aan. De vrouwen niet. Ik vond het vreemd. Blijkbaar was ‘seks’ alleen iets voor mannen en lesbische vrouwen. Als hetero-vrouw was seks blijkbaar niets meer dan meewerkend, of lijdend, voorwerp te zijn. Daar zat niets lekkers bij.
Die tijdgeest die Johan noemt, van toen we nog niet zo preuts waren. Die herken ik niet. Ik herken een tijdgeest waarin ik omfietste om niet nagefloten te worden door de bouwvakkers die ook nog eens allerlei terminologieën naar mijn hoofd, en vooral borsten, slingerden. Een meldpunt voor dat soort bouwvakkers bestond toen nog niet. Ik heb best wat kilometers gemaakt om aan de smeuïge, jolige stemming te ontkomen.
Ik vraag me ook af hoe de bewusteloze vrouw wakker is geworden. Wie had haar bekeken, aan haar gezeten, die kaars tussen haar benen geplaatst? Wat hadden ze nog meer gedaan? Ze wist het niet! Had ze maar niet zo veel gedronken, was ze maar eerder naar huis gegaan, wie had haar op deze manier aangerand- want zo voelde het. Ze hoefde niet te lachen, om die kaars in haar kruis. Getver!
Misschien zat deze vrouw vanavond wel net als ik op de bank naar Vandaag Inside te kijken. Om nu ineens en eindelijk te horen wat haar in haar jeugd is overkomen. Al jaren achtervolgen haar de vragen over wie, wat en hoe. Over toen. Wat er toen gebeurd is en waar ze nog steeds slapeloze nachten van kan hebben. Omdat ze bewusteloos was, en het niet weet.
Maar nu wel. Het was Johan Derksen met z’n maten. En het was maar een jeugdzonde, hoort ze. Dus what the hack, right? En hij vertelt het nog eerlijk ook. In tegenstelling tot de meeste mensen. Wil hij nu een lintje? Lof en applaus?
Vervelend. Vervelend genoeg voor Johan wordt hij overal ontslagen. Voor zoiets kneuterigs als een jeugdzonde in de tijdgeest. Eerlijk opgebiecht. Je kan als man-zijnde toch ook niets meer zeggen of je hangt in de hoogste boom. Echt de tijdgeest van nu. Wat moet je nog, met dat #metoo, dat grensoverschrijdende seksuele huppeldepup, wat dan ook, hoe heet dat allemaal tegenwoordig. Alsof niet iedereen wel een jeugdzonde heeft.
Misschien is dat zo.
Ik heb een jeugdzonde. Die ik nu eerlijk ga bekennen. En ik hoef er geen lof of lintje voor.
Het was in de tijdgeest van toen ik nog Indiaantje&Cowboytje speelde. Als Indiaan had ik de Cowboy gevangengenomen, met de fiets. Elsbeth, heette de Cowboy. En net als in de film had ik Elsbeth vastgebonden aan de (lantaren-) totempaal. In de film gebeurde dan altijd iets lugubers, dus dat moest ik erbij verzinnen. Het moest voor de Cowboy niet leuk zijn, aan die totempaal. Ik plukte een stronk boerenkool uit een tuin. En vertelde de Cowboy dat ze alleen loskwam wanneer ze het opat. En zo geschiedde.
Vanzelfsprekend heb ik enorm de wind van voren gekregen van mijn en vooral ook haar ouders. En huilend ‘sorry’ gezegd. Ik heb daarna ook nooit meer Indiaantje&Cowboytje gespeeld.
Maar weet je wat het is, Johan?
Ik heb er nog steeds SPIJT van.
