Met de Kerst voor de deur, komen ze toch weer op. Die gedachten en gevoelens over wat het nu betekent. Herinneringen.
“Als ik later groot ben, wil ik twaalf kinderen,” vertelde ik.
Mijn moeder schonk koffie in voor mijn vader en haarzelf in het mokka-koffie-serviesje wat zij op haar 19e van haar vader had gekregen.
“Dan trouw ik met vier mannen,” vervolgde ik, “een dokter, een advocaat, een tandarts en nog een rijke stinkerd. Want met twaalf kinderen heb ik een groot huis nodig”.
“Nou, Nelleke heeft vooruitstrevende ideeën,” vond mijn moeder, ondertussen naar mijn vader kijkend om deze zaak op te lossen.
Maar dat was niet nodig. Het liep anders. Er kwamen geen twaalf kinderen, veel meer dan vier mannen maar nooit tegelijkertijd.
Ondanks mijn briljante ideeën verliepen mijn Kersten dus anders.
Ik kwam zelfs eens in de Kerstpositie te zitten waarin er nul kinderen waren, nul mannen en het servies al enige tijd een erfstuk was geworden. Ik had toen een vriendin die op de hoogte was van mijn piepkleine familie en mijn nul-scores. En doodsbang was mij te moeten vragen, aan haar kersttafel met haar kinderen, man en familie. Telkens wanneer het onderwerp ter sprake kwam, kreeg ze rode wangen en begon te zweten. En vermeed onder hoogspanning de vraag wat ik met Kerst ging doen.
“Maar dat is toch ook vreselijk,” zei een echte vriendin tegen mij.
“Stel je voor, Nelleke aan tafel. Met Kerst“.
Ze gaf me een dikke knuffel, zwaaide me enthousiast gedag en riep over haar schouder:
“Niet langskomen, hoor. Tot in het nieuwe jaar!”.
En ik voelde, dat ze echt van me hield.
Het is normaal dat mensen liefde, erkenning en geborgenheid zoeken hoorde ik gisteren een psycholoog vertellen in het programma Liefde is met Sophie Hilbrand. Met Kerst is het extra confronterend wanneer het antwoord op die behoefte een leegte is. En weerspiegelen vooral de kerstreclames niet zo zeer het zout op de hertenbiefstuk maar het zout in de wond.
Dit jaar vier ik Kerst met mijn Geliefde, mijn Verloofde, degene aan wie ik (Wikipedia) mijn trouwbelofte qua Verbondenheid heb afgegeven. Het heeft geen rechtsgeldigheid. Dus wanneer hij er geen zin meer in heeft kan ik hem niet toch houden.
Sinds ik hem ken denk ik veel na over wat Liefde is. Echte liefde, dus niet de liefde van de zwetende vriendin. De dankbare, alles omvattende liefde. Wat we kosmos noemen, of God, onvoorwaardelijk. Zeldzaam, uniek en tegelijkertijd altijd in overvloed aanwezig. Of, heel praktisch verwoord:
‘Liefde is hetzelfde als in je broek pissen. Iedereen ziet het. Alleen jij voelt het echt‘.
Mijn Geliefde en ik pissen constant, veel en tegelijkertijd in onze broek. Dat natte en die grote L is iets waar wij beiden erg dankbaar voor zijn, (in de spirituele context).
Daarnaast heeft hij zijn Liefde aan mij bewezen. Ik geloof dus niet meer in hem maar weet hem zeker.
Mijn Geliefde namelijk heeft een bedrijfsongeval gehad en een trouwtrauma. Na zijn revalidatie moest hij zijn trainingsprogramma zelfstandig doorzetten, en ik hielp hem daarbij. Niet zozeer als coachende geliefde maar als ballast. We lieten de auto staan en hij trainde per fiets. Met mij achterop, als extra gewicht. Sneller, harder. En zo sjeesden wij op een dag in volle vaart langs mijn trouwjurk.
Een wit kanten, prachtig uitgesneden jurk in de etalage. Die me niet meer losliet. Hebben.
Sinds ik trouwjurk had geroepen kreeg ik overigens wel het idee dat het hem enorm motiveerde nog harder te trainen. En kwam de jurk soms enkel nog als witte vlek voorbij.
“Waarom stop je nou niet!” riep ik terwijl de jurk weer voorbijflitste en ik mijn Geliefde het niveau van Max Verstappen toedichtte, maar dan op de fiets.
Het was het trouwtrauma wat hem voordreef, legde hij uit. Wat niets te maken had met zijn Liefde voor mij. Want dat voelde hij echt.
Die keer erop bleef ik stil.
De jurk kwam voorbij zonder dat ik mijn trouwjurk riep of stop stop.
En vlak na de jurk maakte Max een hele scherpe bocht zonder enige vaart te verliezen waarna wij ineens en spontaan stil stonden. Voor de etalage.
Ik sprong van de fiets, drukte mijn neus tegen het glas en bekeek voor het eerst van dichtbij mijn jurk.
Langzaam liep ik terug naar mijn Verloofde die mij echte Liefde had laten zien.
“Lieve schat,” zei ik.
“Het trouwen gaat niet door. Van dichtbij is het geen trouwjurk maar een lampenkap. En ik trouw niet met jou in een lampenkap“.
Liefde is hetzelfde als in je broek pissen. Iedereen ziet het. En alleen jij voelt het echt.
Hele fijne feestdagen en een liefdevol 2019…!
Mooi Nelleke 😘