Manvriendelijk opruimen

Wanneer ik bezig ben onkruid, of misschien toch wel een plant, uit mijn tuin te trekken word ik aangesproken door een kennis van de vorige bewoonster van mijn huis. We praten over haar, over hem en vervolgens over mij en ondertussen probeert hij te zien wat er zoal is veranderd in het huis, sinds de vorige bewoonster.
„Je mag wel even binnenkomen”, zeg ik.
Binnen gekomen benoemt hij de verschillen en meldt dat hij oog heeft voor detail. Er is heel veel detail bij mij op dat moment, op de grond, op de bank, in de stoel, op het aanrecht. Ik vraag wat hij zoal doet in het dagelijks leven en terwijl hij doorgaat met details in zich op te nemen meldt hij dat hij rechercheur is. Zware Moordzaken. Het lijkt mij het aangewezen moment om de Zaak van de Piemelman te bespreken. Hij geeft mij daarop een algemeen daderprofiel waarbij ik me-geen-zorgen hoef te maken. Niet onbekend met daders en hun profiel begin ik over het percentage psychopaten die toch telkens een stapje verder moeten gaan onder de drang hun fantasieën in de praktijk te brengen. Ik heb gelijk, vindt hij waarop hij laat volgen:
„Jij etaleert, meisje”.
Ik etaleer? Met mijn vest aan, en mijn tuinhandschoenen?
Hij neemt mij mee naar buiten om bij mijzelf naar binnen te kijken. Wij constateren waardevolle objecten op mijn bank.
„Te naiv,” stelt hij vast.
„Te naiv”.
Terwijl ik wanneer we weer binnen zijn meteen de waardevolle objecten van de bank gris, pakt hij uit de boekenmand precies het boek wat ik niet aan het lezen ben.
„Mannen die vrouwen haten…AHA,” zegt hij.
Ik wijs hem op mijn boekenkast om hem daarna een rondleiding door het veranderde huis van de vorige bewoonster te geven.
„Goed gedaan meisje”, zegt hij bij het weggaan, „om een huis te kopen. Dat neemt geen man je meer af”.
Ik krijg niet de indruk dat de rechercheur ZM zelf zo’n hoge pet op heeft van mannen, in het algemeen. Terwijl ik denk afscheid van hem te nemen via de voordeur komt echter de volgende crime-scene in beeld: mijn Toyota MR2. Wij kijken beiden naar mijn superwagen. Ik met een glimlach maar hij zegt:
„Dat kan niet, meisje. Jij hebt er natuurlijk een scheurbak van gemaakt maar hij moet in de was. En je wast hem ook niet”.
Ik wil ‚jewel’ roepen, datum, plaats en tijdstip noemen maar in plaats daarvan doe ik een bekentenis. Ik beken dat ik bang ben voor de wasstraat. Erg bang. Bang bijvoorbeeld dat de borstels niet omhoog zullen gaan en mijn droppie nat maar plat uit zo’n martelschuur komt. Of erger.
„Kan je me niet helpen,” vraag ik als meisje.
Over een kwartier komt hij terug, zegt hij, en ik rij dan achter hem aan, zegt hij, hij wast dan mijn auto en de zijne, zegt hij, en daarna gaan we bier drinken. Het klinkt niet als een vraag en zo beland ik met de rechercheur ZM aan de bar. En drinken we bier.
In de kroeg ontmoeten we een dame die poly-bigamiste is, volgens haar wat mij moeilijk lijkt aangezien het maar om twee mannen gaat met wie ze niet getrouwd is.
„Ach”, vindt mijn gastheer, „laat ze het er maar van nemen. Ze is slank, heeft dikke tieten en ze wordt ook ouder”. Ik weet niet of dat een onafwendbare invloed zal hebben op de tieten of de bigamie of zelfs beide.
„Zo”, vervolgt hij, „en nu gaan we naar een andere kroeg”.
„Nou nee,” zeg ik.
Ik zie hem zichzelf verwonderd afvragen wanneer hij dat woord voor het laatst heeft gehoord.
„Ik krijg nog mannenbezoek, vanavond. Ik moet mijn huis opruimen”, verklaar ik. Onderweg naar de auto raapt hij een oorbel op van de straat.
„Ik heb oog voor detail,” zegt hij en geeft de oorbel aan mij. Hij levert me af bij mijn Etalage en neemt afscheid met de woorden:
„Zo meisje, ruim jij je huis nou maar eens manvriendelijk op”.
Ik kijk naar alle details op de grond, de bank, de stoel en het aanrecht.

Manvriendelijk opruimen, is dat zonder details of ontvang ik hem maar meteen in mijn slaapkamer?