Wanneer je 35 jaar getrouwd bent met een man, doe je hem niet zomaar weg. Ook niet wanneer je weet dat hij op de lange termijn helemaal niet goed voor je is. Slecht, zelfs. Wanneer je in het dagelijks leven best prima met hem door de deur kan en het allemaal eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is, dan houd je hem. Dan houd je hem vast.
Het is toch pas vandaag, en niet morgen.
De man met wie ik ongeveer 35 jaar zo’n relatie had, heet Nico. We zijn inmiddels gescheiden van tafel en bed maar de echtscheiding is er nog niet geheel voor de volle honderd procent door. Nico werkt dat heel smerig tegen. Nadat we uit elkaar gingen ontpopte hij zich als een monster en een verleider, of een monsterlijke verleider. Hij wil mij niet kwijt. Hij manipuleert, saboteert, marchandeert. Zal mij gelukkig maken. Zielsgelukkig.
Maar dat liegt-ie. Dat weet ik.
Het mag duidelijk zijn dat ‘Nico’ mijn sigarettenverslaving is.
En ik, in de lijn van de tafel en het bed geen rookster meer ben. Maar qua haperende echtscheiding nog lang geen ex-verslaafde. Mijn stalker en ik leven net als kersverse exen nog altijd met elkaar samen.
Wij delen de dag, en de nacht. Ik droom van ‘m.
Dat sigaretten verslavend zijn, en ik daarmee een verslaafde was, dat wist ik natuurlijk wel. Ik had dat al vaak bedacht, met een sigaret in de hand. Ik vermoedde ook een mega-junk in mij.
“Je maakt hem net uit!”
“Ik steek hem ook net weer aan”.
No problem.
Wat ik nu weet is dan een verslaafde geen idee heeft, van wat verslaving is en dat mijn innerlijke mega-junk een understatement is.
Een verslaafde weet pas iets over verslaving wanneer hij ermee stopt.
(Vul zelf maar in)
Daarna begint er een leerproces qua zelfkennis en kunde, en de werking van verslavende stoffen op het menselijk gevoel, fysiek en vooral: hersens.
Ik zit nog in de kleuterklas van deze leerschool en helaas; weer niet aangemeld op de Vrije School waar je toch redelijk spelenderwijs een Voldoende scoort. Of bij een onvoldoende toch een stempel krijgt.
Ik ben linea recta doorgesluisd naar de AMO. Dat is de verplichte Algemene Militaire Opleiding waar je met je baard in je keel (hoest, hoest, kriebel) terecht komt als toekomstige drill-sergeant van je eigen kazerne. Voor de Verslaafde heeft Defensie haar eigen krijg(s)-macht-deel qua opleiding in die zin dat je Generaal dient te worden over je eigen kazerne en dientengevolge ook alvast conform wordt beoordeeld. Dus een 5- en een bak water in je gezicht. Terwijl ik al zo’n Generaal ben, in mijn Levenskazerne. Dat is even schrikken.
Nico zit op de bank en kijkt me glimlachend aan. Waanzinnig aantrekkelijk zit hij daar, met die strakke spijkerbroek, dat blote hemdje en dat grappige, blinkende sterretje bij zijn tand. Is het Prodent?
Nico en Nel, wuift hij zonder woorden, Nico en Nel…..
Nicotinell, denk ik, en ik denk:
“Getverdegatverdamme, wat is dat toch met die pleisters?! Zit ik in een soort controlegroep, een experiment? Minstens 64 keer per dag denk ik aan Nico, wil ik hem, wil ik hem niet. Gaat iemand me bellen met ‘geachte mevrouw Riemeijer! U heeft alleen maar placebo’s gehad! Beetje lullig inderdaad maar u moet maar zo denken; elk voordeel hep z’n nadeel en ‘Nico’tineverslaafd bent u niet meer, het is alleen maar spychisch of hoe zeg je dat’.
Nico.
Mijn Sluipmoordenaar.
Mijn Walhalla.
Vijfendertig jaar. Deed ik het met je. Elke ochtend, elke avond. En alles tussendoor. Op kantoor. Naast kantoor. Tussen de coulissen. Bij incasseren, bakzeil halen, bij verwondering, bewondering, bij elk ‘gelukkig nieuwjaar’. Elk gelukkig moment. Al mijn nachtjes schrijven. Jij was er.
Ik ken de verhalen.
Van: ‘ja, en van de ene op de andere dag…..nooit meer gerookt (of vul in) en klaar!’.
Ik ken deze mensen niet, ik ken alleen van horen zeggen.
Ik ken de verhalen.
Het geldt niet voor mij, en ik vermoed inmiddels voor velen. Stoppen met stofje x is niet hetzelfde als geen sinaasappels meer kopen op de markt, op vrijdag.
En er klaar mee zijn.
Ik denk niet dat de notaris ooit Nico en mij gaat scheiden, van hem. Wel op papier. Wel officieel. Maar 35 jaar getrouwd met Nico. Ik zal voor de rest van mijn leven in heftige situaties willen wat ik gewend ben. Basis+N. Wil ik dat?
Nee.
Totdat ik het ben.
