Geachte meneer de Mol,
Ik zag u gisteren bij BOOS wat reacties geven op alles aangaande The Voice wat we vanaf nu maar Those Voices moeten gaan noemen. Wat u aangaf was dat er binnen uw bedrijf allerlei contactpersonen en protocollen bestaan en er eigenlijk, voor vrouwen en mannen, alles voor handen is om hun stemmen te laten horen. Wanneer het gaat over seksuele intimidatie, grensoverschrijdend seksueel gedrag. Als ik u goed beluister bestelt u nog een taxi met als eindbestemming zedenpolitie als dat moet. En slaat u het liefst persoonlijk de dader even flink in elkaar. Maar dat hoeft nooit, vertelde u. Met uitzondering dan van mannetje Rietbergen maar dat was in al die jaren niets meer dan een incident. Verder geen klachten. En dan nu ineens Those Voices. En zoveel. Hoe kan dat toch, vroeg Tim Hofman van BOOS aan u. Waarom zeiden die vrouwen niets?
Deze vrouwen waren niet assertief genoeg, vertelde u. Wanneer deze vrouwen nou assertief genoeg waren, had u tenminste iets kunnen doen. Maar ja, als niemand iets zegt dan weet u van niks en als u niks weet kunt u natuurlijk op niemand een protocol loslaten. Laat staan een taxi bellen richting zeden of iemand uw uit bedrijf meppen.
Tim Hofman begon toen met wat ingewikkelde termen te gooien als machtsverhoudingen en misbruik ervan, angstcultuur op de werkvloer, intimiderende posities maar dat herkende u geenszins. U had niets anders gezien dan een plezierige werksfeer qua crew en talenten.
En, vond u, dit gebrek aan assertiviteit bij vrouwen was heus niet alleen bij The Voice. Dat ging veel verder dan dit ene programma. Het was, bijna, landelijk te noemen.
Bijna? U kent een plekje waar, als uitzonderlijke minderheid, vrouwen wonen die assertief, achteruit de strot zo’n grensoverschrijdende man meteen tot de orde roepen en alle lik-op-stuk-protocollen uit de kast weten te trekken? (Is het Urk? Tietjerksterdeel? Aalsmeer is het in ieder geval niet).
Ik wil u graag iets uitleggen, meneer de Mol. Over assertiviteit, en een situatie, een setting. Zeg maar het decor waarin het één en ander zich afspeelt en ik hou het heel simpel. Zodat het niet moeilijker wordt dan hoe men dat zegt, uw mannelijke neus lang is, en u het kan behappen. Ik hou er ook rekening mee dat TV alles wat dikker en groter in beeld brengt. Dus ook die neus.
Stelt u zich voor dat ik werkzaam ben bij de familie van Oranje. Ik neem daar wat telefoontjes aan, leeg eens een prullenbak; dat soort zaken. Gaandeweg kan ik leuk opschieten met Maxima en ik zie ook Willem wel eens voorbijkomen. Willem is best een lolbroek en knijpt Maxima in het voorbijgaan wel eens in de billen. Daar moet zij dan om lachen. In plaats van vier dochters hebben ze in mijn verhaal even vier zonen. Die hebben allemaal vriendinnen. En ze knijpen allemaal, net als paps, die vriendinnen in de billen en die vriendinnen vinden dat allemaal best. In dit mannenbolwerkje ontstaat de norm dat het leuk en gebruikelijk is, om een vrouw in de billen te knijpen. Dan gaat ze lachen. Ik ben ook een vrouw. Dus op een dag knijpt Willem mij in mijn billen. Moet kunnen, toch? Maar ik vind het niet leuk. Sterker nog; ik schrik me rot van zijn onverwachte actie. Schrik houdt in dat iemand niet praat of slaat. Dat gaat nu eenmaal niet samen. We zijn hiermee station 1 qua assertiviteit voorbij. En is Willem de kamer al uit. Ik wil het wel met Maxima bespreken maar die gaat mij niet geloven. Sterker nog; ze zal iets roepen over laster en smaad. En mij ontslaan. Nu zijn we station 2 qua assertiviteit al voorbij. Nu kan ik natuurlijk gaan praten met iemand van de hofhouding. Zeg maar het protocollenaanspreekpunt. Die ongetwijfeld geen vuile was op het bordes wil. Het intern zal willen oplossen. En dan kom ik nog met een boze Maxima en Willem te zitten, die natuurlijk zegt dat het een grapje was, of helemaal niet is gebeurd. En omdat de werksfeer, door mij of toch door hem (?), is verpest word ik alsnog ontslagen. Meneer de Mol, het is lastig. We hebben het hier immers ook nog over leden van het koninklijk huis. Mensen met aanzien, met macht. En natuurlijk kan Willem zich nog belangrijker voordoen dan hij is, hij blijft de koning. Net zoals Rietbergen de koning van de band was, de talenten afhankelijk van zijn keuze voor de liedjes. Zo’n man moet je niet tegen je hebben, toch? En dat zo’n man ook nog uw (ex-) zwager is, u als de grote baas zijnde en gezamenlijk kerst viert en paaseitjes gaat zoeken dat vond u geloof ik ook maar een ‘belangrijkheid’ die Rietbergen zichzelf had aangemeten. Er was geen sprake van belangrijkheid en ik geloof dat u het zo bedoelde dat, omdat het er niet was anderen dit maar hadden moeten weten of in ieder geval niet onder de indruk hadden moeten zijn? Maar er waren toch gezellige weekendjes met Jeroen en Linda? Er bestaat toch zoiets als het ‘De Mol-bolwerk’ met macht, status en aanzien? Die mensen kunnen aannemen en ontslaan. Beroemd kunnen maken. Of breken. Dat is niet niks.
Willem blijft ook gewoon Willem-de-Koning. Onmogelijk hem te zien als Jan Jansen met een kroon op. Ineens geen beroemdheid. Geen aanzien. Geen status. Geen hofhouding. Geen AIVD. Mijn woord tegen het zijne. Wie denkt u wie er wint?
Uw bedrijf, meneer de Mol, is een billenknijpbolwerk. Met een moeilijk woord heet dat seksisme. Dat is een soort mannennorm waarbij de talenten leuk mogen zingen maar daarnaast ook nog eens de snoepjes van de dag zijn. Liever geen gedrochtjes op tv, toch? Het oog wil ook wat, toch? U wil TV maken, met een plezierige werksfeer. En die plezierige werksfeer was er ook, vanuit mannelijk standpunt bekeken. Met mannelijke grapjes en opmerkingen enzo. Totdat Those Voices ineens opdoken. En begonnen over situatie, en setting. Over werkvloer. De sfeer. Afhankelijkheid, intimidatie en manipulatie. Vanuit vrouwelijk standpunt bekeken. Als object zijnde.
Grensoverschrijdend seksueel gedrag.
Hoe wil u het hebben, meneer de Mol? Het billenknijpbolwerk behouden en een verplichte assertiviteitstraining (vechtsport?) te implementeren voor eenieder die bij u een voet over de drempel zet? Of is het gewoon handig om het billenbolwerk te ontmantelen, te ontkrachten en volgens wat modernere waarden en normen een bedrijfscultuur in haar voegen te zetten?
Kom ik nog heel even terug op Willem. U weet wel, die man die helemaal niet belangrijk is, beetje doet alsof. Wat stelt het nou voor om eens per jaar een brief of wat is het voor te lezen, wat lintjes door te knippen of, wat hij dan laatst heeft gedaan, mensen beëdigen die nu in de regering zitten. En niemand die een beetje assertief zegt dat de brief ook per mail kan, of dat beëdigen via Zoom. Een lintje doorknippen. Dat kan je toch ook zelf! Het is gewoon, bijna, landelijk te noemen. Dat gebrek aan assertiviteit. Vindt u niet?
En toch was er iets grappigs aan de hand in verband met die beëdiging, van het kabinet. Er zitten meer vrouwen in dan ooit. Wat zullen Those Voices gaan zeggen nu de machtsposities veel gelijkwaardiger verdeeld zijn dan ooit. Dus meneer de Mol, werkgroepjes bij Talpa, of RTL of waar dan ook, met de vraag ‘hoe kan dat nou’ hoeft allemaal niet. Even langs HRM.
Gezien onze bedrijfscultuur gaat de voorkeur uit naar een vrouw.
