Shit happens (3)

Gezellig. Henk is back in town als Zutphens staatsburger en we hebben hier ook al gezellig op geproost met een Colaatje. Helaas is er nog geen sprake van case closed, de zaak H. begint eerder een soort cold case te worden met wel een begin maar geen einde.
Henk zit immers niet thuis op de bank maar is overgeplaatst.
Van PI (Penitentiaire Inrichting) Lelystad naar de PI in het knusse Zutphen. Ze zijn nog niet langs geweest, van de gemeente, om Henk zo hartelijk te ontvangen met een bloemetje zoals te lezen valt in het artikel van Niek Megens.
Nu kan ik me bij het bloemetje iets voorstellen. PI’s hebben namelijk een in- en uitvoerbeleid en dit beleid is niet op elkaar afgestemd. Qua kennis van protocollen en wet- en regelgeving in het gevangeniswezen gaan er werkelijk allerlei deuren voor mij open, al is dit qua omschrijving wat lullig uitgedrukt maar het geeft meteen wel de aard van de protocollen weer.
Bijvoorbeeld de aard van de protocollen omtrent de broek van Henk. Het gaat hier om een zwarte, verstelbare broek van dikke stof, zeg maar een winterbroek, met kniestukken erop die eraf kunnen. Moeten.
Het broekenprotocollenprobleem begon bij aankomst van de nieuwe huisvesting. Terwijl men in Lelystad vrijelijk, zij het beperkt, rond mocht lopen in een camouflagebroek, werd dit in Zutphen als zeer aanstootgevend ervaren. Het was verboden.
‘Goh,’ vroeg Henk, ‘kunnen jullie misschien mijn zwarte, verstelbare broek van dikke stof met kniestukken erop die eraf kunnen, moeten, invoeren? Ik heb nu alleen een korte broek en een pyjamabroek. Ik vind het wat fris, zo in de winter’.
De PI was het daarmee eens en zomaar tegen de regels van het maar eens per maand mogen invoeren, werd er een uitzondering gemaakt. De broek mocht erin. Henk moest daarvoor allerlei formulieren invullen en inleveren, waarschijnlijk voorzien van stempels en stickers die waarschijnlijk eerst naar Kaapstad worden verzonden om de inkt in de zon te laten drogen.
Na stad en land afgereisd te hebben, want er zijn verschillende Henk-tassen met kleding op verschillende plaatsen on hold, was daar dan eindelijk de broek. De Broek. De Winterbroek.
Die na het gezellige Colaatje niet ingevoerd mocht worden. Want er was geen formuliertje van.
“Hij zal het wel verkeerd hebben gedaan,” bedacht de geüniformeerde receptioniste van het PI-hotel. Regels zijn regels, protocol is protocol en de broek kwam er niet in.
“Dat heeft hij niet,” sprak ik, “en laten we nu de Mens boven de Regels stellen want Henk moet een broek aan zijn kont hebben want het is te KOUD”. Daarbij leek het me redelijk aanstootgevend wanneer Henk in zijn pyjamabroek zou rondhobbelen tussen de PI-medebewoners. Die mensen zouden daar van alles bij kunnen bedenken wat me niet gunstig leek, voor Henk.
Daar was ze het op zich wel mee eens en ze opperde dat Henk misschien het formulier op vrijdag had ingeleverd en tja, die mensen die erover gingen werkten nu eenmaal niet op vrijdag, of in het weekend. Dus de broek kwam er niet in.
“Dat briefje met de toestemming ligt hier, ergens, in dit gebouw. En wij gaan niet eerder weg dan dat het is gevonden. En die broek blijft hier. En anders ga ik janken,” zei ik.
Dat was blijkbaar dermate onwenselijk dat de andere receptionist achter gepanserd glas ineens de uitzondering accepteerde. De broek mocht blijven. Er moest inderdaad een broek aan Henk’s koude kont. Eens.
“Wij krijgen hier wel heel veel problemen mee, maandag,” vertelde hij erbij.
“Zal ik een taart bakken?”, vroeg ik, wat een taart zou worden met een hele dubbele bodem omdat ik een keuken alleen vind met navigatie die in de buurt van een oven altijd zegt: ‘keer om, keer om’.
“Dat wordt een kwarktaart,” zei mijn Allerliefste snel om verdere problemen te voorkomen waarop de geuniformeerde receptioniste blij zei:
“Ja lekker, met aardbeien”.
Na drie kwartier was er dan eindelijk vertrek mogelijk uit het PI-pand, in mijn speciaal voor de gelegenheid gewassen camouflage-rokje. Wat overigens niet gefunctioneerd had want ik moest nog steeds ‘door de poortjes’ zonder de beugel-bh en langs de drugs-hond. Zonder ringen, oorbellen, kettingen en met de laarzen op de band waardoor mijn fluffy sokken ernstig in beeld kwamen.
De enige bij wie de camouflage werkte, was mijn Allerliefste. Die mijn billen niet meer kon vinden en ze maar bleef zoeken. Net als de dag ervoor Henk’s broek.

De zitting van 8 november blijft nog even spannend, en wordt al dan niet weer pro-forma. Dat heeft te maken met mevrouw T. van de reclassering. De reclassering had immers eerder het rapport niet af, of was er nog niet aan begonnen. Mevrouw T. is hierop toch nog aan de slag gegaan waarbij ze voor de handigheid het referentenonderzoek maar zo’n beetje overslaat. Want ze schrijft een TBS-advies en regelt ook vast een plekje hoe vreemd dat ook overkomt want Henk is nog verdachte. Nog nergens schuldig aan bevonden dus over welke, gevaarlijke, kans op herhaling hebben we het?
Mevrouw T. wordt echter teruggefloten door leidinggevend reclasserend Nederland. Zij vinden namelijk dat een ‘volledig’ rapport niet gebaseerd kan zijn op ‘weet je, ik heb een ideetje, we doen een beetje TBS’.
Het moet onderbouwd worden, met argumenten. En ze moet ook nog de voorwaarden lezen, ja alle bladzijden, die aan zo’n opname zijn verbonden. Want ja, het ontdek-je-plekje-in- de-TBS kan op deze manier niet van de grond komen.
‘Maar dat vind ik niet leuk,’ moet mevrouw T. hebben gezegd.
‘Wij ook niet,’ zal het antwoord zijn geweest van Reclassering Nederland.
Ik vind het ook niet leuk.
Voor Henk.

 

Getagd , , , , , , . Bladwijzer de permalink.

3 reacties op Shit happens (3)

  1. Nelleke zeggen:

    Mevrouw T. is langsgeweest, bij Henk. Letterlijk. Want ze kwam er niet in, want ze had geen afspraak. En wat er ook niet bekend is over PI’s, wel bekend is dat daar de deuren niet zomaar opengaan. Dat gaat met aanvragen, formulieren die dan via Kaapstad ook nog in de goede la terecht moeten komen. En anders gaat het niet door.
    Voor de volgende dag had ze wel een afspraak.
    Om 15:00uur.
    Maar toen kwam ze niet en zat Henk voor niets te wachten. Een half uur later meldde ze dat ze niet was geweest. Maar dat was inmiddels duidelijk, dat feit was door meerdere mensen al geconstateerd.
    Wat ze nog wel heeft geprobeerd is qua het referentenonderzoek af te dwingen bepaalde personen op haar lijstje te zetten. Maar dat waren vooral personen die Henk al jaren niet gezien of gesproken heeft. De mensen die uiteindelijk wel op het lijstje kwamen, en die zij zou bellen zijn niet benaderd.
    Gisteren verliep de deadline voor de rapportage die al eerder tegelijkertijd met het NIFP liep. Een maand of vier geleden. Dus volgende week de 4e pro-forma voor Henk omdat een hulpverlenende organisatie haar huiswerk niet doet?
    Shit happens?
    Of spreken we over, nogal criminele, beroepsdeformatie en moeten we daar het Wetboek van Strafrecht eens op naslaan?
    Het enige positieve op dit moment voor Henk is dat hij een broek aan zijn kont heeft. Al vanaf dinsdag. Twee dagen na invoer. Want het formuliertje was er wel.

  2. Hans zeggen:

    Kunnen mevrouw T en Henk niet ruilen van plaats?
    Want ik weet niet wie de crimineel is.

  3. nelleke zeggen:

    Verslag Stentor door Niek Megens van de rechtszitting:
    https://www.destentor.nl/zutphen/om-eist-tbs-voor-henk-na-wanhoopsdaad-in-stadhuis-zutphen~a739efad/ en een vergelijkbare zaak in Rotterdam:
    https://www.telegraaf.nl/nieuws/488335629/schadevergoeding-voor-messentrekker

    Toch vreemd. Bij de ene zaak wordt TBS gevraagd, bij de andere een schadevergoeding toegekend. We draaien duimen in afwachting van.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *