Verbijsterd staart de vrouw de caissière aan. Ze heeft de band stilgezet en het flesje wijn staat ongescand aan de voor haar aan de verkeerde kant, van de kassa.
“Hoezo ID tonen?! Ik ben toch duidelijk ouder dan 25 jaar?!”
Maar de caissière met de mega-wimpers houdt voet bij stuk. Zonder ID geen wijn.
“Maar ik heb geen ID bij me!”
“Ik zie duidelijk dat mevrouw ouder is dan 25,” doe ik een duit in het zakje.
Niet alleen om haar te helpen, maar ook omdat er inmiddels een flinke rij staat en ik als eerstvolgende klant geen zin heb om ellenlang ‘in de wacht’ te staan.
Het helpt echter niet en er komt een leidinggevende bij om de zaak op te lossen. Simpel is dat niet. Want, wijst hij op het bord naast de caissière; het staat er:
‘Onder de 25 jaar legitimeren en onder de 16 jaar geen alcohol’.
“Maar ik ben twee-en-dertig, en ik heb een kind!” roept de vrouw.
Dat helpt niet, als argument, het hebben van een kind. Dat mag rustig op je 16e, of 14e. Je mag dan zelfs een tweeling hebben of al kinderen van verschillende vaders. Je mag al van alles in jezelf gestopt hebben, wat er ook weer uitkwam.
Zolang het maar geen roseetje is.
“Je hebt het goed gedaan,” zegt de leidinggevende tegen de caissière.
“Ik wil dat ook,” zeg ik tegen hem.
“Ik wil ook gevraagd worden naar mijn ID”.
Ik heb immers ook een wijntje op de band staan. En ik wil geen slachtoffer worden van leeftijdsdiscriminatie.
De leidinggevende hoort me wel, kijkt me ook even aan maar zegt niets terug.
“En anders dien ik een klacht in,” zeg ik.
“Ik wil ook een klacht indienen,” zegt de twee-en-dertig jarige vrouw, “want ik vond het helemaal niet leuk dat u meteen zei dat ik er ouder uitzie dan 25”.
“Eh dat kan,”mompel ik.
“Maar waar,” vraagt de vrouw, “waar moet ik een klacht indienen?”
Ik zet meteen mijn management-helikopter-view aan.
“Nou ik dien een klacht in bij de supermarkt en u kunt een klacht indienen bij mij”.
Ik ben immers de boosdoener.
Ze kijkt me aan alsof ze meteen zin heeft achter de computer te kruipen om haar leed in te tikken. En iets terug te eisen, natuurlijk. Maar zo ver wil ik het niet laten komen.
“Wel graag per brief,” zeg ik, “want ik ben al wat ouder”.
