Zijn vrouwen eigenlijk Ninja’s?

Tot mijn grote schrik blijkt het ‘korte-rokjes-syndroom’ nog steeds te bestaan bij de zedenpolitie. Anno 2018. Ik hoor van een zaak van een vrouw die is gedrogeerd, met GHB, en zichzelf terug vond op een treinstation ergens in Nederland. Blauwe plekken, ziekenhuis. Maar geen zaak. Mevrouw had immers nog gezellig gekletst op het feestje, met haar daders. Zij was geen ‘betrouwbare getuige’ meer.
Is dat echt zo, dat wanneer je met bepaalde mannen kletst, danst, misschien de tijd vraagt er op je voorhoofd rape me verschijnt? Je er dus om vraagt en zo’n man z’n gang kan gaan?
Even wat feiten en cijfers.
In Nederland heeft 22% van de vrouwen te maken gehad met seksueel geweld, blijkt uit het rapport Seksuele Gezondheid van onderzoeksbureau Rutgers (2018). Bij 11% bestond dit geweld uit een verkrachting. Wanneer het gaat over het overschrijden van seksuele grenzen, o.a. ongewenste aanrakingen, heeft meer dan de helft van de vrouwen, namelijk 53% dit ervaren.
Aangezien Nederland in 2017 8.606.405 volwassen vrouwen telt, zijn er 4.561.394 vrouwen die seksueel zijn lastig gevallen.
Waarvan 11%, dus 946.704 vrouwen, een verkrachting heeft meegemaakt. Het aantal geregistreerde aangiftes, is 1715. Van deze aangiftes, leidt 2 op de 10 zaken tot vervolging, dus 428 zaken. Op negenhonderdzesenveertigduizendzevenhonderdvier vrouwen 1715 aangiftes?
Wacht even- ik moet natuurlijk wel naar het totaalplaatje kijken. Dat zal vast tot een logica leiden, een lijn die makkelijk te volgen is. Een soort schijf van vijf, zoals ook de gezonde voeding makkelijk te behappen is. Dat het te snappen is, hoe het zit met de biefstuk en de broccoli.
Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) meldt over 2017 een totaal van 8240 aangiftes van seksuele misdrijven, waarvan 2180 aanrandingen en die 1715 verkrachtingen.
Waar zijn de overige 938.464 aangiftes gebleven?
Zou de zedenpolitie zich niet eens achter de zedelijke oren moeten krabbelen om zich af te vragen waarom dit is?
Het NRC heeft hier een antwoord op, in een interview met rechtspsycholoog De Zutten, die uitlegt dat 70% van de vrouwen, tijdens de verkrachting denkt ‘liever verkracht dan dood’.
Volgens De Zutten is het de wanhoop, maar ook de feitelijke constatering van ‘hieraan ontsnap ik niet’. Een overlevingsstrategie, geboren uit doodsangst. Maar volgens hem levert dat bij de plaatselijke zedenpolitie op dat maar 2 van de 10 zaken tot vervolging leidt omdat er sprake zou zijn van die ‘medewerking’ of die ‘onbetrouwbare getuigenis’.
Leren de studenten op de Politie-Academie dat vrouwen eigenlijk Ninja’s zijn? Ontembare vechtmachines? Veel sterker dan welke man dan ook?
Of zie ik de wereld aan voor een doedelzak?
Een uitspraak die ik overigens, al researchend ook maar even heb opgezocht omdat ik meende dat die doedelzak een hele vreemde wereld verwoord.
Dat betekent het niet.
Het betekent dat ik een naïve kijk heb, omdat ik denk dat er iets veranderd is, sinds 1930. Toen het korte-rokjes-syndroom en een vrouw bedoelt ‘ja’ wanneer ze ‘nee’ zegt, nog bestond.
Het NRC meldt in hetzelfde artikel dat de politie zich in plaats van met het updaten van de deskundigheidsbevordering, zich heeft bezig gehouden met het onderzoeken of agenten een valse van een ‘echte’ aangifte kunnen onderscheiden. Dat vonden ze blijkbaar van belang, met 5% valse aangiftes. Ze konden het in 50% van de gevallen. Wat het hele nare gevoel oproept dat agenten bij 50% van de aangiftes al bij voorbaat het slachtoffer niet serieus neemt. En haar verwijst naar de prullenbak. Als vals.
Typisch.
Wanneer ik aangifte doe van diefstal uit mijn huis, wordt er helemaal niet eerst gekeken of ik wel een betrouwbare aangifte doe. Heb ik niet stiekem de broche van mijn grootmoeder op de vensterbank gelegd, omdat ik bestolen wilde worden? Wanneer een auto-ongeluk veroorzaak en zelfs beken, gaat politie niet onderzoeken of ik wel betrouwbaar ben, en eigenlijk het slachtoffer.
‘Haha! U werd aangereden, en het was niet andersom! Hebben wij u even lekker te pakken!’

De daders, bekenden van het slachtoffer, zijn niet opgeroepen voor verhoor. Dat lag te privacy-gevoelig. Want dan zouden hun namen in een dossier komen, en nou, krijg dat er ooit nog maar weer eens uit. Mevrouw mocht naar huis, met haar blauwe plekken, keurig gefotografeerd door de politie-arts. Maar ja. Van tevoren gekletst, hè, met de daders. Op het feestje. Onbetrouwbaar.
Misschien is het gewoon te moeilijk voor de politie om te begrijpen dat 100% min 5% maar liefst 95% is. Echte aangiftes, echte slachtoffers. Geen vrouwen die ‘mannen willen naaien’ maar genaaid zijn, tegen hun wil. Misschien, wanneer bekend is, dat het veilig is om aangifte te doen en je je niet hoeft te bewijzen op je betrouwbaarheid en er wetenschappelijk is aangetoond dat er nooit, op geen enkel voorhoofd rape me verschijnt in welke omstandigheid dan ook, gaan misschien wel meer vrouwen aangifte doen.
Misschien wel 938.464.