Zonder Staart

Eindelijk een goed gesprek met de verzorgers gehad van Zonder Staart. Dat werd ook tijd. Zonder Staart immers (roepnaam: Mickey) is namelijk al enige tijd hier kater aan huis. Wel vijf keer per dag komt hij langs. ’s Morgens zit hij onder de bank in mijn tuin. En het is nu zo koud buiten, en hij heeft zo’n honger.
Toen ik Zonder Staart leerde kennen, wist ik nog niet dat hij Mickey heette en eigenlijk tegenover mij woonde. Hij was de koning van de parkeerplaats tussen onze huizen in. En op die parkeerplaats zwaaide hij zijn kater-scepter. En wel in die mate dat alle poezen bang voor hem waren. Hij joeg ze op, zij vluchtten weg. Een paar tikkeltjes te agressief, die Zonder Staart, want waar was die eigenlijk gebleven?
Toen ik Mickey op een dag tegenover me kreeg, mij strak aanstarend en zijn hele lijf in standje Aanval, besloot ik dat het anders moest. De situatie was onhoudbaar geworden.
We zouden allemaal vrienden moeten worden want anders zou zelfs ik bang voor hem worden.
De beste oplossing voor alles is Liefde.
Dus daar begon ik mee. Zonder Staart werd met alle liefde verwelkomd; op de parkeerplaats, voor en in mijn tuin waar ook mijn en andere buurtpoezen vertoeven. Als alle poezenvriendjes een snoepje kregen, kreeg hij er twee. Die moest ik voorzichtig brengen want hij kan niet tegen zwaaiende armen of handen die op hem af komen. Later, toen Mickey allang zijn eigen bakje had in mijn huis bleek ook dat hij er niet tegen kan wanneer je dichtbij komt, vooral niet dichtbij zijn rug. Ik wist inmiddels dat hij zijn staart was kwijtgeraakt bij een auto-ongeluk en het was duidelijk dat hij veel pijn heeft gehad. En waarschijnlijk nog heeft.
Mickey heeft overduidelijk, redelijk zware PTSS. En om deze diagnose wat nieuw leven in te blazen: posttraumatische stress schade. Gestoord is hij immers niet. Hij is alleen maar heel angstig voor weer pijn, meer pijn. Voor alles wat hem aangedaan kan worden. En daarom blaast hij bij voorbaat en kan het mannetje binnen 0,1 seconde standje Agressief bereiken. Toch hebben we afgesproken dat Mickey hier alles mag, hij kwam al een keer uit de slaapkamer, behalve blazen. Niet naar de andere poezen en ook niet naar mij. Blazen doen we buiten. Hij snapt dat. En houdt zich (bijna) netjes aan onze afspraak.
En toch is hij een bron van zorg. Het is zo koud. En hij heeft altijd zo’n honger. Heeft hij wel een kattenluikje thuis? Komt hij wel binnen? En hoe vaak eet hij thuis mee? De auto van de verzorgers staat er niet vaak, en als hij er wel staat zit Mickey er meestal bovenop. Hoe komt Mickey de winter door of gaat hij besluiten bij mij in te trekken?
Gelukkig komen we de verzorgers van Mickey tegen. En vragen we voorzichtig eerst of er een luikje is? Ja hoor, dat is er. En ’s nachts gaat het op slot. Mickey mag pas de volgende ochtend weer naar buiten.
O?
En ook als hij poogt het luikje te mollen, krijgt hij niet zijn zin.
En hoe zit dat dan met die honger; Mickey heeft altijd zo’n honger?
De verzorgers barsten in lachen uit. Ze klappen helemaal dubbel. Honger?
Mickey krijgt gewoon zijn brokjes en zacht voer. Hahaha. Daarnaast eet hij het bakje van de andere poes leeg. Hahahaha. Daarnaast likt hij het bakje van de hond leeg. Hahahaha. Honger?!
Wanneer ze horen dat hij hier ook een eigen bakje heeft, komen ze helemaal niet meer bij. Mickey die uit de slaapkamer komt? Ja, hij ligt graag op bed. Ze laten een foto zien van de bank bij hen thuis. Met hond, poes en Mickey erop met een zeer tevreden smoelwerk.
Hahahaha, lachen de verzorgers. Ze komen binnenkort even wat brokjes brengen voor onze gast aan tafel want het is niet de bedoeling dat Mickey ons failliet eet.
Zo gezegd, zo gedaan. En ik ben vanzelfsprekend erg benieuwd naar de reactie van Mickey wanneer hij merkt dat hij nu zelfs zijn vertrouwde brokjes krijgt.
Ah, negen uur: hij is present en ik gooi snel zijn brokjes bij die van Karel, die nog in zijn bakje zitten.
Mickey ruikt eraan en kijkt achterom, naar mij. Ik sta daar geheel verwachtingsvol maar Mickey trekt zijn scheve bekkie. Hij doet dat wanneer hij het stringent oneens is met de situatie.
Oei.
Hij eet Karels brokjes eruit en verdwijnt door het luikje. Waarop Karel en Ziva de aanval openen op Mickey’s bakje. In de loop van de dag vul ik zijn bakje weer aan en ontvang hem weer. Dit keer beiden goed gemutst; nu zal het goed gaan!
Mickey ruikt aan de brokjes, kijkt achterom naar mij. Trekt zijn bekkie.

Not amused.

Klepperdeklep, zegt het kattenluikje.