Een pakje sigaretten halen

Ze bestaan nog. De mannen die ‘even een pakje sigaretten’ gaan halen, ook als ze niet eens roken. Mijn moeder had me ooit wel eens verteld over zo’n man maar aangezien ik als kind in de veronderstelling was dat alle volwassenen rookten, ontging mij in eerste instantie de clou. Als kind stelde ik mij die man voor, op weg naar de benzinepomp, en zijn vrouw starend door het donkere raam, bevangen door groeiende ongerustheid. Waar bleef hij toch, vroeg ze zich af. Maar mannen die ‘even een pakje sigaretten gingen halen’ kwamen niet meer terug, vertelde mijn moeder.
Anno 2016, het tijdperk waarin het roken zwaar heeft ingeboet aan populariteit en welke actie dan ook daaromtrent, gaat het anders. Zo’n man deelt niet meer mee een pakje sigaretten te gaan halen, wat ook zeer verdacht over zou komen gezien de niet-roker status, maar meldt doodeenvoudig zijn spullen te pakken en te gaan. De vrouw staat dan ook niet meer, bevangen door ongerustheid, uit het donkere raam te staren. De vrouw zit, geshockeerd door totale verbijstering, gewoon op de bank in de (zeer recent) voormalig gezamenlijke huiskamer. Dat gezamenlijke was haar beleving en duidelijk niet de zijne. Zij probeert zich dat te realiseren, maar dat lukt haar niet vanwege de onverwachte stuitende gebeurtenissen. Het ‘pakje sigaretten-verhaal’ scoort daarmee qua charme tot ongekende hoogten. Het zou bijna aanleiding zijn er een sexy pro-roken-campagne voor te voeren, door de GGD bijvoorbeeld of de verenging van geregistreerde BIG-psychologen.
Dat de zaak toch net iets ingewikkelder ligt dan dat, merkte ik toen ik het deskundig oordeel vroeg van een psychiatrisch verpleegkundige, verbonden aan de huisartsenpraktijk.
“Ging hij voor of na het eten weg?”, vroeg ze.
“Ehm, nee,” stamelde ik, “hij at niet mee”.
En, om haar in staat te stellen een goede diagnose te stellen van mijn toestand, voegde ik er volledigheidshalve aan toe dat ik net de eitjes aan het koken was, voor bij de spinazie. Want dat vond-ie lekker.
“Dat wordt een doorverwijzing”, stelde de psychiatrisch verpleegkundige vast. Geschrokken stelde ik mij voor dat hij wel had meegegeten. En daarna had gezegd zijn spullen te pakken en te gaan. Dan had ik aan deze psychiatrisch verpleegkundige vastgezeten die net middenin een cursus mindfulness zat, zoals zij zo leuk vertelde, zonder doorverwijzing. Die, nadat ik had aangegeven mij getraumatiseerd te voelen, vroeg of ik nog wel een ‘in het hier en nu’ leefde.
“Het hier en nu is niet zo leuk, om in te leven”, stamelde ik.
Gelukkig ken ik ook mensen die mindfulness anders aanpakken. Ik ken een mindfulness-vrouw die in de voormalig gezamenlijke huiskamer haar intrede deed met een fles wijn.
“In tijden als deze, “sprak zij, “dient men verdoofd te worden”.
De wijn was mindfull. Namelijk totaal natuurlijk en biologisch. Gebrouwen in niets anders dan het ‘nu’. Onder de zon. Dat is wijsheid. Dat is mindfulness.
Of gewoon menselijk, en heb je daar helemaal geen cursus voor nodig maar een hart op de juiste plaats en wat levenswijsheid. Wat inlevingsvermogen.

Ik schroef de dop weer op de fles en steek nog een sigaretje op.  Ik zal nooit tegen iemand hoeven zeggen dat ik een ‘even een pakje sigaretten ga halen’ of zo tussen de spinazie en de eitjes door meedeel dat ik ga. Zomaar, ineens, zonder aanleiding of reden. Ik heb altijd sigaretten genoeg. Hele pakken, hele sloffen, hele magazijnen.

Of ik nu rook, of niet.