Nee, niet ‘fifty shades’ maar ‘fifty ways’. Dus geen 2015 maar 1975. In 1975 hadden ze het nog niet over erotisch grijs gebied maar was alles nog gewoon rood of zwart of wit, aan of uit en was het op woensdag nog gehaktdag en op vrijdag vis. Dus geen sushi op de tepel, op woensdag. Wel: ‘hop on the bus Gus you don’t need to discuss much’ en het liedje gaat dan verder dat Paul Simon concludeert ’there must be fifty ways to enzovoort’. Het zou natuurlijk een gehele musical zijn geworden wanneer hij die fifty procedures ook allemaal had beschreven in zijn liedje. Het zou werkelijk ‘Annie’ zijn geregisseerd door Coppola zodat we de HORROR-versie te pakken hebben. Met Dracula erin. Dat heeft Paul Simon gelukkig niet gedaan. Hij heeft het gehouden op ‘slip out the back, Jack’ en heeft de andere forty-nine ways maar even laten zitten.
Wat Paul een beetje beschrijft in zijn liedje is de ‘omdraai en wegloop’-methode. Ik ben eigenlijk voor een soort Kijkwijzer (23+, 35+, 50+) bij liedjes omdat dit alleen een methode is voor gevorderden. Voor de ‘omdraai- en wegloopmethode’ moet je immers aardig wat in huis hebben. Je moet in staat zijn om jezelf als dader, want je doet natuurlijk iemand iets aan bij het ‘hop on the bus Gus’ en ‘step out the back Jack’, in een slachtofferrol te persen. Alleen met een zeer hoog zieligheidsgehalte kan je jezelf aanpraten dat je gewoon niet anders kan. Anders krijg je last met je geweten en het kost tijd om dat weg te redeneren, te rationaliseren. Medogenloos dien je dader- en slachtofferrol om te draaien. Zoals misbruikers doen. Dat lukt alleen wanneer je hier al redelijk deskundig in bent, anders ben je te onervaren.
Waak dus voor impulsiviteit in deze. Doordenk alles twee keer, of nog vaker.
Een ex-Lief van mij bijvoorbeeld, vond na een week of zeven een ander Eigenbelang dan op het ‘wegloop- en omdraaimoment’. En stelde voor om eens langs te komen. Om ‘als vrienden uit elkaar te gaan’. Nee Paul, eenmaal op de bus gehopt, eenmaal out the back gestept; ‘omdraaien en weglopen’ doe je maar één keer. Daarna heb je geen vrienden meer.
Natuurlijk wilde hij ook niet echt ‘vrienden’ worden. Vrienden worden na een relatie vergt een andere methode van beëindiging. Nee, hij had zich zo snel omgedraaid, was zo snel weggelopen dat hij zich later afvroeg of er niet toch nog wat van zijn gading was qua mijn inboedel. Daarvoor wilde hij langskomen.
Wat dan vervolgens niet helpt is om daarna een stalker te worden, bijvoorbeeld je voor te doen als de Bank om gegevens te ontfutselen, of als de Politie om iemand onder druk te zetten of anderen te belasten met typische beweringen. Dat heet dan weer Laster.
‘Omdraaien en weglopen’ is definitief en maakt zich nooit meer ongedaan. Je doet het maar één keer. Daarna is het afgelopen. Het voordeel is dat je nooit ‘sorry’ hoeft te zeggen. Op de andere partij komt dat alleen maar erg lachwekkend over; zo’n woordje dekt de lading niet.
Paul Simon eindigt met ‘get yourself free’.
Dus als je kiest voor deze methode, hou het in de planning, de logistiek. Vraag feedback op je gedegen voorbereiding, zodat er echt niets mis kan gaan. Het ‘get yourself free’ vergt een vergevorderde intelligentie over eigenbelang en ego. Je moet echt heel erg zeker weten dat je een enorme klootzak kan zijn, op de langere termijn, en je dit qua ego kan blijven goedpraten.
Heb je dit niet in huis, doe het niet.
Vifty-nine ways to leave your lover.
