Ziva Riemeijer staat er op de post-it. Zo had ik dat zelf nog nooit bedacht. Nadat Roosje is overleden op 26 augustus blijft haar papa over met een gat in zijn hart. En Ziva en ik met een immense leegte in ons huis. Alsof er twee Roosjes zijn overleden in plaats van één. Ziva zit op de stoel. Ze slaapt maar wat. Geen Roosje meer om samen mee te spelen, samen te slapen en samen de achtervolging in te zetten … Lees meer …
Het water. Grijze golven die in elkaar overvloeien. Ze steken hun kopje op en verdwijnen weer. Geruisloos. Hoe zou het zijn geweest wanneer het water stil was. Vlak. Met alleen de avondzon erboven. Vredig. Bijna uitnodigend. Als watermens heb ik elke vakantie wel even een kleine dialoog met het water, en de golfjes. En denk ik aan jou. Wat was ik boos op jou. Ik schreef je brieven. Ik praatte tegen je. Stelde vragen waar geen antwoord op kwam. Ik … Lees meer …
The more I learn, the less I know. Dat gaat Jeangu Macrooy zingen op het songfestival en dat heet dan Grow. Tot die wijsheid ben ik ook gekomen maar op een of andere manier heet het bij mij niet Grow maar Blijven Steken. In hetzelfde. In hetzelfde onbegrijpelijke van Leven en Dood. Hoewel ik daar al best veel over heb geleerd en weet, blijf ik hetzelfde niet weten. Of misschien wel steeds minder. Mijn lieve poes Mazi is afgelopen maandag … Lees meer …
Hoi pap, Wat heerlijk om dit weer eens te mogen zeggen. Waren zaken immers ietsje anders gelopen, dan was je vandaag 79 geworden. En zou ik nu zo’n beetje in mijn auto stappen richting Groningen om op tijd voor de koffie te zijn. En misschien had je wel weer dat verhaal vertelt over het rozentuintje. Of hoe je ’s avonds geruisloos de smederij binnen kon komen door op je tenen te staan en de bel tegen te houden, zodat opa … Lees meer …
