Ziva Riemeijer staat er op de post-it. Zo had ik dat zelf nog nooit bedacht. Nadat Roosje is overleden op 26 augustus blijft haar papa over met een gat in zijn hart. En Ziva en ik met een immense leegte in ons huis. Alsof er twee Roosjes zijn overleden in plaats van één. Ziva zit op de stoel. Ze slaapt maar wat. Geen Roosje meer om samen mee te spelen, samen te slapen en samen de achtervolging in te zetten … Lees meer …
Roosje was niet mijn poesje maar die van mijn vriend. En hij was niet haar verzorger, maar haar papa. Als piepklein kittentje groeide ze op in de bosjes op een boerderij. Bang. Bang voor de haan die het op haar had verzien en haar altijd pikte. Mijn vriend plukte haar daar weg en nam haar mee naar huis. Omdat ze geen kameraadje had om mee te spelen, speelde hij met haar. Zoals katten dat doen. Je verstoppen en onverwacht tevoorschijn … Lees meer …
Niet wijs om iets met halflange mouwen te dragen, tijdens het zakelijke gesprek die week, bedenk ik. Mijn onderarmen zitten immers vol gaatjes. Grotere en kleinere gaatjes. Waardoor de andere partij mij makkelijk aan kan zien voor een (doorgewinterde) junk. Alsof ik, met diverse naalden bepaalde interessante scheikundige verbindingen in mij heb gespoten. Bijvoorbeeld C21H23NO5. Of C17H21NO4. Of allebei. Dat zal het zakelijke gesprek geen goed doen. De gaatjes worden niet veroorzaakt door naalden, maar door nageltjes. De kleine gaatjes … Lees meer …
Als het op huisdieren aankomt, heb je hondenmensen en kattenmensen. Bij de hondenmensen vindt de eigenaar het leuk wanneer het huisdier doet wat hij zegt, bij de kattenmensen zit het leuke erin te zeggen wat het huisdier doet. En katten doen het altijd anders. Ik heb vier poezenwezens in huis. En dat was niet de bedoeling. Terugkijkend kwam het eigenlijk allemaal door Roosje. Roosje die als logeetje wel eens bij mij thuis kwam, omdat ze anders haar eigen huis sloopte. … Lees meer …
