Ziva Riemeijer staat er op de post-it. Zo had ik dat zelf nog nooit bedacht. Nadat Roosje is overleden op 26 augustus blijft haar papa over met een gat in zijn hart. En Ziva en ik met een immense leegte in ons huis. Alsof er twee Roosjes zijn overleden in plaats van één. Ziva zit op de stoel. Ze slaapt maar wat. Geen Roosje meer om samen mee te spelen, samen te slapen en samen de achtervolging in te zetten … Lees meer …
Roosje was niet mijn poesje maar die van mijn vriend. En hij was niet haar verzorger, maar haar papa. Als piepklein kittentje groeide ze op in de bosjes op een boerderij. Bang. Bang voor de haan die het op haar had verzien en haar altijd pikte. Mijn vriend plukte haar daar weg en nam haar mee naar huis. Omdat ze geen kameraadje had om mee te spelen, speelde hij met haar. Zoals katten dat doen. Je verstoppen en onverwacht tevoorschijn … Lees meer …
Vanmorgen belde mijn bovenbuurvrouw mij op met de vraag waarom ik een poef op mijn schuur heb. “Ik deed de gordijnen open, keek naar beneden en zag ineens een poef op jouw schuur”. Waarom, wilde ze weten. Dat heeft te maken met onze veranderende maatschappij, probeerde ik uit te leggen. Sinds de #metoo beweging het voor elkaar heeft gekregen dat er een consequentie hangt aan het vrouwen betasten in het grijze gebied, is de maatschappij veranderd. Volgens Sanne Wallis de … Lees meer …
