Ziva Riemeijer

Ziva Riemeijer staat er op de post-it. Zo had ik dat zelf nog nooit bedacht.

Nadat Roosje is overleden op 26 augustus blijft haar papa over met een gat in zijn hart. En Ziva en ik met een immense leegte in ons huis. Alsof er twee Roosjes zijn overleden in plaats van één.
Ziva zit op de stoel. Ze slaapt maar wat. Geen Roosje meer om samen mee te spelen, samen te slapen en samen de achtervolging in te zetten wanneer ik naar de supermarkt ga. Nu zit ze in haar eentje te wachten onder de auto op de parkeerplaats. Ze vertelt me alles wat ze doet, in haar kikkertaaltje, want Ziva mauwt niet. Ze kwaakt een beetje. Ze gaat even plassen. Ze is weer terug. Ze gaat een brokje eten. Ze heeft het gedaan. Ze komt naast me op de bank. Even ‘prakken’ op haar eigen kussentje. En ook weer klaar.
Er moet een nieuwe kitten komen, besluit ik. Een nieuw speelkameraadje voor Ziva, want dit gaat zo niet. En voor mij gaat het zo ook niet.
Op zoek naar een kitten, een lief poesje die bij Ziva past en haar niet omver gaat lopen. Een kleine kitten om voor te zorgen en dikke vriendjes mee te worden. Na heel veel kittens gezien te hebben, vind ik haar. Het meisje wat ik zoek. Bij Annet woont ze. En met haar spreek ik af dat ik haar zaterdag, het is dan 13 september op kom halen.
Die vrijdag de 12^e ervoor maak ik een collage voor Roosje en haar papa, met de mooiste foto’s erin. En dan komt ze aan de muur te hangen in mijn slaapkamer zodat we haar kunnen zien wanneer we wakker worden.
Na het eten ga ik doodmoe horizontaal op de bank en luister mijn Voicemail af, ik ben net gebeld. Maar ik neem eigenlijk nooit onbekende nummers op. Op mijn VM staat in de regel ook niks.
Maar nu wel. Dierenambulance. Ziva is aangereden. Of we contact op willen nemen. Ik krijg ook een app. Ziva is overgebracht naar Vorden. Want in Zutphen werken de dierenartsen ’s avonds niet. We bellen naar de dierenambulance en naar Vorden: leeft ze nog?!
Ja, ze leeft nog. Al is het kritiek. Ze is er ernstig aan toe.
In Vorden horen we dat haar middenrif is gescheurd en haar organen doordoor naar boven zijn gedrukt. Haar linker pootje is uit de kom, maar dat is slechts bijzaak. Als ze niet met spoed wordt geopereerd, gaat ze dood. Ziva ligt duidelijk met pijn en in volledige shock aan een infuus in een mandje. We kunnen haar niet oppakken, we kunnen haar een heel klein beetje aaien over haar kopje en tegen haar praten. Haar ogen staan wijd en ze knippert niet.

De operatie is onbetaalbaar. Wij hebben dat geld niet. Dus we zullen haar, onze Ziva, die we niet eens vast kunnen houden, een spuitje moeten geven. Dat kunnen we niet. Daar zijn we menselijkerwijze niet toe in staat.
Ze blijft leven, zegt mijn vriend.
En terwijl ik zachtjes tegen Ziva praat, rent hij naar buiten met zijn telefoon. Wanneer hij- eindelijk- terugkomt hebben we iemand die ons een immens bedrag wil lenen. We hebben een GO.
Helaas zit het dierenziekenhuis in Arnhem vol en moeten we naar Zwolle. Volgens de arts kantje boord, Ziva moet het niet koud krijgen. Met een extra handdoek om het mandje en de temperatuur in de auto goed hoog rijden we naar Zwolle. Als ik de handdoek een stukje van het mandje wegtrek en tegen haar praat, tilt ze haar kopje op. Ziva doet het goed, ze doet het steeds beter!
In Zwolle staat alles klaar en ze gaat meteen door de operatiekamer in.
Wij kunnen terug naar Zutphen en zullen over twee uur, het is dan rond half één s’ nachts gebeld worden. En dat worden we. De situatie was ernstiger dan gedacht, een hernia en de scheur in haar middenrif viel mee. Alleen haar maag was met kracht door die scheur gegaan en in de borstholte terecht gekomen. De operatie was levensreddend, Ziva aan het bijkomen en ze hadden haar zelfs al kunnen aaien.
Daarvoor was Ziva boos geweest, vertelden ze.

Maar dat is niet zo. Ziva is een Bijzonder Poesje; nooit volwassen geworden en altijd een soort kitten gebleven. Ze is nog nooit in haar leven ‘boos’ geweest, ze weet niet eens wat dat is. Ze is zo bang geweest, zo in paniek, met zoveel pijn. Ze heeft niet geweten waar ze het zoeken moest.
We kunnen haar morgen ophalen, drie weken bench en dan zal ze er nooit meer last van hebben.
Een bench dus en even goed nadenken over hoe met de kitten. We gaan naar bed.

Om half drie ’s nachts gaat opnieuw de telefoon.

Ziva is overleden aan een uitzonderlijke complicatie. Door de operatie was er ruimte gekomen in haar borstholte. Haar longetjes zwollen op en Ziva is gestikt in haar eigen longvocht. Reanimatie is niet gelukt.

We zijn verslagen.

De volgende ochtend is te gruwelijk voor woorden. Alsof de dag eeuwig zal blijven en nooit meer overgaat. Alsof ik nooit meer in staat zal zijn überhaupt op mijn benen te staan. We gaan die dag een kitten halen. En Ziva. Het kan niet.
In overleg met het ziekenhuis Zwolle die ons sterk op het hart drukken onze tijd te nemen, alles mag en kan, besluiten we Ziva zondag te halen. We gaan naar Annet, om in overleg de kitten te halen. Mijn vriend en ik kijken elkaar aan. Ook dit kan niet. Ook dit is niet goed. Dat kan je een kitten niet aandoen. Zonder een woord te zeggen gaan er twee reismandjes mee.
Annet huilt met ons mee. Zelden heb ik een vrouw ontmoet met zoveel liefde in zich. Ik ben niet zo’n spontane knuffelaar maar bij haar ging het vanzelf. Wat ben ik haar dankbaar daarvoor. En Bella ging samen met zusje Fien in één reismandje. We mochten haar niet betalen.

De volgende dag past de dochter van mijn vriend op de kittens. Wij rijden naar Zwolle. Een lange rit. In Zwolle hoeven we alleen maar ‘Ziva’ te zeggen en iedereen weet waar het over gaat.
“Jullie waren zo gelukkig,” zei de chirurg.
‘Wat een afschuwelijk weekend hebben jullie,” zei de arts.

Een aparte kamer, met een dekentje over haar heen. En ervoor een handdoek met een post-it erop.

Ziva Riemeijer

Ja dat is ze. Zo had ik het zelf alleen nog nooit bedacht.