Insteekhoesjes en dat soort zaken

Vandaag heb ik een foundation gekocht, althans dat vermoeden heb ik. Een foundation is een soort goedje wat je op je lijf kan smeren, bij voorkeur het hoofd, waardoor je er fris en fruitig uitziet want er zit ook een tintje in. Niet het soort tint waardoor mensen vragen hoe je vakantie was maar een tintje in de trant van teint. Ik heb het me letterlijk aan laten smeren door een deskundige dame die op mijn verzoek alle merken op mij ging uitproberen met een zacht kwastje en het er weer af haalde met een fris doekje, op weg naar het volgende potje. Ik hoefde daarvoor niets anders te doen dan op een stoel te zitten en de potjes en tubes over me te heen te laten komen. Een volkomen zalige ervaring die valt onder de ‘aardse geneugten’. Een ervaring die niets bijdraagt of afdoet aan mijn leven, om over ‘nut’ of ‘meerwaarde’ maar helemaal niet te spreken en toch de oase van rust werd (de tijd stond even stil) tijdens deze enerverende dag.
Aardse geneugten zijn toch een essentieel onderdeel van ons leven hier en wij dienen deze geneugten ook tot ons te nemen, bedacht ik mij toen ik licht van hart en portemonnaie de winkel verliet. En dat terwijl ik me daarvoor nog zorgen had gemaakt over mijn aardse geneugten en met name de uitvoering ervan. Ik had namelijk mijn huis opgeruimd de dagen ervoor en dan vooral alle tassen, mappen en laden. Geen aanrader. Ploegend door tassen, mappen en laden met een vuilniszak aan mijn zij werd ik geconfronteerd met waar ik jaren mee bezig ben geweest, aan aardse geneugten. Ik bleek een immense hoeveelheid insteekhoesjes te bezitten. Voldoende om in navolging van Christo de Eiffeltoren mee in te pakken. Niet dat ik die hoesjes ooit nodig heb gehad, het was eerder andersom. Als je een insteekhoesje hebt, dan moet er ook iets in. Bijvoorbeeld het polisblad van de autoverzekering van 2009. De enige reden waarom ik insteekhoesjes kocht (100 per pak) onder het motto: altijd handig, was omdat ze er zo mooi glimmend bij lagen. Zeg daar maar eens ‘nee’ tegen. Zo ontdekte ik ook een behoorlijk serieuze verzameling bijna lege aanstekers. Niet vijf of acht maar een stuk of dertig. Je weet maar nooit. Tja; wat weet je maar nooit? Uit diverse tassen en laden kwamen immers ook hele voorraden Zwaluw Lucifers tevoorschijn dus zonder vuur zou ik niet komen te zitten. Dat risico is nihil te noemen. Dus wat wist ik maar nooit?
De pennen die ik tegenkwam, met steeds meer zichtbare blos op de wangen omdat ik natuurlijk nog niet in het bezit was van Foundation, die verbaasden mij niet. Ik ben mij bewust van mijn pennentik. Met regelmaat heb ik meegemaakt dat een collega verzuchtte dat er ‘weer geen’ pennen waren en naar het magazijn moest voor een nieuwe doos. Die pennen waren niet verdwenen. Die waren, zeer onbewust, belandt in mijn tas waardoor ik niet willens en wetens maar in goed vertrouwen toch een soort bedrijfsjatter was. Het onbewust laten verdwijnen van pennen in mijn tas, benoemde ik zelf wel als een neurotische tik. Maar wanneer je jezelf begrijpt en met mededogen naar jezelf kan kijken is het leven altijd een stukje lichter. En wanneer je daadwerkelijk schrijft en het niet alleen maar wil, heb je ineens aan één pen genoeg.
Aardse geneugten.
De mijne bestonden blijkbaar voornamelijk aan het verzamelen van insteekhoesjes, aanstekers en lucifers, en pennen. En wat ik niet onder ‘geneugte’ wil vatten maar eerder onder een soort ‘aardse opluchting’ was dat ik in elke tas, waar meestal wel een vakje met een ritsje inzit, een reserve-tampon ontdekte. Of een reserve-tampon met een reserve-maandverband, of wat voor combinatie dan ook. Wanneer een vreemde mijn tassen zou uitmesten zou die op z’n minst denken dat ik alle dagen van de maand ongesteld ben of op z’n minst verwacht dat het op elk ongewenst moment als een soort veelvuldig voorkomende overval uit mijn lijf kan neerstorten. En ik maar klagen over hoe duur dat spul is en dat ik alweer naar de winkel moet. Het werd me enigszins duidelijk waar het bleef!
Op één of andere manier blijven ‘aardse geneugten’ iets banaals hebben. Terwijl we het allemaal doen en met plezier. En juist dat plezier maakt weer dat we zeer geschikte aardse wezens zijn. Wat, enigszins logisch, ook de bedoeling is van onze aardse wandeling.
Zeer hoogstaande mensen, zoals bijvoorbeeld Drs. P. die ik zeer bewonder vanwege zijn visie op communicatie, had het ook. Enerzijds communiceerde hij alleen wanneer het volkomen terzake doende was en dan alleen met de meest nuttige en passende woorden die nodig waren om ontvanger en zender samen te brengen. Omdat woorden het meest kostbare zijn, wat wij hebben. Het zijn de parels van de ziel. Ze maken en breken. Vandaar ook de constante afweging van Drs. P. (de Dodenrit, Knolraap en lof, schorseneren en prei) welke te gebruiken.
Maar zelfs Drs. P. bediende zich van de aardse geneugten door onder pseudoniem (Drs. S.) ‘Allerlei Ontucht’ te schrijven. Wat ongeveer zo gaat:
“Waar heb je uitgehangen?” vraagt Vader aan dochter Rikie.
“O, gewoon nog wat getippeld, na school,” zegt Rikie.
“En,” vraagt vader, “heeft het nog wat opgeleverd?”
Rikie neemt een flinke hap vlees.
“Eerst je mond leegeten,” waarschuwt Moeder. 
Het nodeloze en nutteloze hoort er niet alleen bij, het is een essentie. Om ons leven zinvol en gelukkig te maken, hebben wij een aantal onzinnige en nutteloze ingrediënten nodig. Misschien is er zonder dat niet eens ruimte voor diepgang en wijsheid.
Vandaag gaf iemand mij een bedankje voor iets wat ik nog ga doen met daaraan vastgeknoopt een papiertje met een boodschap van Loesje erop:
Leven is het meervoud van lef.

Insteekhoesjes, pennen en aanstekers. Foundation erop en eraf en erop en eraf; goh wat heerlijk, dat gefriemel. De lef zit hem niet in het beklimmen van de Mount Everest, in welke symbolische vorm dan ook. De lef zit hem in die ogenschijnlijk onbetekenende, bijna banale zaken waar je gewoon lol aan hebt. Just for the fun of it.
En gelukkig maar dat we daarvoor niet allemaal boeken moeten schrijven zoals Drs. P.S. om ons evenwicht te behouden. Ik vind het gewoon lekker, volstaat.