Ziva Riemeijer staat er op de post-it. Zo had ik dat zelf nog nooit bedacht. Nadat Roosje is overleden op 26 augustus blijft haar papa over met een gat in zijn hart. En Ziva en ik met een immense leegte in ons huis. Alsof er twee Roosjes zijn overleden in plaats van één. Ziva zit op de stoel. Ze slaapt maar wat. Geen Roosje meer om samen mee te spelen, samen te slapen en samen de achtervolging in te zetten … Lees meer …
Telkens wanneer ik bij mijn vriend op het toilet zit, moet ik aan de dierenarts denken. Het is namelijk te klein. Mijn, inmiddels gepensioneerde, dierenarts overigens is een bijzonder mens. Hij kan zowel met mensen als met dieren praten, zelfs tegelijkertijd en dat zie je maar weinig. Meestal kunnen mensen óf het één, óf het ander. Mijn dierenarts had altijd tijd. Ik kon altijd langskomen met mijn huisdier of hij kwam bij mij. Dat was dan in het geval van … Lees meer …
Over hoe je na een aantal, succesvolle of minder succesvolle, dates de draad van je leven weer oppakt heb ik eens een heel boekwerk geschreven. Ik moest deze fase in mijn leven afsluiten omdat ik een Monteur tegenkwam die niet van daten hield. Waardoor er niet zo veel meer op te schrijven viel, in dat kader, en publicaties over onze liefde en vrijerij vond hij ook al niks. Ik moest dit verwerken. Voor Roosje was het afsluiten van dates, verkeringen … Lees meer …
En daar lig je dan. Op een groot kussen met mijn fleece-trui over je heen. Want anders heb je het koud. Mijn mooie, lieve Panta-poes met je prachtige gezichtje. De laatste loodjes, de laatste stapjes op weg naar de poezenhemel. Wat zal ik je missen. Gisteren kwam de dierenarts nog even bij jou kijken “Panta lijdt niet, ze heeft geen pijn en ze heeft het niet benauwd”, zei de dierenarts. “We hoeven geen euthanasie toe te passen tenzij jullie dat … Lees meer …
