Haventroost

Dit keer geen hartelijk ontvangst in de Jachthaven te Deventer. De havenmeester zit thuis, en niet op zijn stek. Het Bass-restaurant is gesloten na een heftig ‘verschil van inzicht’ met het bestuur van de haven, en er is geen passant te zien. Het seizoen zit erop, is voorbij. Wij leggen aan bij steiger D4 en de enige die ons nog verwelkomd is Sjakie, de havenzwaan die in één beweging een heel bruin bolletje uit mijn hand grist.
Voordeel van de verlaten haven is dat we ineens over de gigantische luxe beschikken van maar liefst twee wc’s, twee douches en twee wasbakken per persoon die we niet met anderen hoeven te delen. Geen vreemde geluiden uit de wc naast je (met een heel dun wandje), niet iemand die zich hardop afvraagt of de wc bezet is en onder de deur door kijkt.
“Ja! Ik zie je voeten!”
GO AWAY!
Een ander voordeel van een verlaten haven is dat het de perfecte gelegenheid biedt voor een goede Echtelijke Ruzie. Een Flinke Bonje. Noodzakelijk voor elke goede relatie, dat even stoom afblazen. En daarnaast een natuurlijk gevolg van het varen met bootjes. Het varen met bootjes brengt immers ontspanning met zich mee, ontspanning brengt de onderliggende vermoeidheid naar boven en die vermoeidheid uit zich weer in irritatie en korte lontjes. Het moet eruit, en beter dan thuis waar de buren met een glas aan de muur de spannende dialoog kunnen volgen. Of dialoog; ruzies bestaan vaak uit enkel nog monologen waarbij de buren ook kunnen constateren dat die ook nog over verschillende onderwerpen gaan. Ruzie brengt in de regel mensen niet echt tot elkaar.
Kwalijke zinnen als ‘nog even en je kunt vertrekken’, met daarop een ‘ja, dat was ik net van plan’ kunnen ook niet in de Jachthaven. Want je zit samen in het schip. Je kunt je partner niet van boord gooien en je kan zelf ook nergens heen. Er staat immers een groot hek om de haven, en dat hek zit op slot. De code weet je niet meer, door de Flinke Bonje, en om nou midden in de nacht met je rugzakje Nergens Naartoe te gaan wandelen is op z’n minst niet slim te noemen.
Gezamenlijk in het schip vechten we dus wat ‘ja maar jij’s’ uit, en wat ‘dat zei ik helemaal niet’s’.
Om daarna in de huik te kruipen waar het schippersbed is opgemaakt en waar de tassen in de punt liggen. Voor de gelegenheid is er een tarp gebouwd die de huik verlengd wat handig is wanneer het gaat regenen. Dan wordt niet alles nat. Aan de tarp is een volgende zeil bevestigd tegen het licht. Van de ochtend. Zodat er uitgeslapen kan worden, tot minstens half negen, wat aanbevelenswaardig is, na zo’n enerverende Flinke Bonje-avond.
De volgende ochtend is het water glad, echtpaar Meerkoet op zoek naar een mossel en aan wal wandelt een hond enthousiast met zijn baasje langs de waterlijn. We kijken naar de wolken die nu nog grijs zijn maar waar de zon doorheen wil prikken. Het is niet eens koud, stellen we vast. We koken water voor de oploskoffie en ik klim met mijn mok de steiger op, kussen onder de billen. Standje ‘geniet’.
“Ook zo lekker geslapen?”
“Ja. Veel beter dan thuis”.