Het water. Grijze golven die in elkaar overvloeien. Ze steken hun kopje op en verdwijnen weer. Geruisloos. Hoe zou het zijn geweest wanneer het water stil was. Vlak. Met alleen de avondzon erboven. Vredig. Bijna uitnodigend. Als watermens heb ik elke vakantie wel even een kleine dialoog met het water, en de golfjes. En denk ik aan jou. Wat was ik boos op jou. Ik schreef je brieven. Ik praatte tegen je. Stelde vragen waar geen antwoord op kwam. Ik … Lees meer …
Of ik een pakje sigaretten mag, vraag ik aan de benzinepomphouder. “Nee,” zegt hij. Onwaarschijnlijk blij kijk ik hem aan. Ik wou dat iedereen dat tegen mij zei wanneer ik om sigaretten vroeg. Ik zou het echt afleggen, opgeven wanneer ik bij de volgende winkel, de zoveelste benzinepomp kwam om te horen dat iedereen mag roken. Behalve ik. Ik heb dit al eens gevraagd aan een winkel met een service-balie om mij ‘nee’ te verkopen, in plaats van rookwaar. Zij … Lees meer …
Mijn moeder vond het vreemd dat ik als kind van mij af schilde wanneer ik een aardappel in handen had, in plaats van naar mij toe. “Dat doen alleen Indonesische mensen,” zei ze. Het kon niet liggen aan haar tweede moeder, Lily die Indonesisch was. Naar wie ik vernoemd ben waar zij overigens niet op zat te wachten. Want behalve deze psychische ballast heeft zij geen DNA aan mij over gedragen. Opmerkelijk heb ik altijd wel gevonden dat er in … Lees meer …
Twitter is niet echt ‘mijn ding’. Soms kom ik er toevallig even terecht, zoals gisteren, en wat schrok ik van tekst en toon. De harde, ongenuanceerde oordelen. Het geschreeuw. En het onontkoombare verweer, even scherp, wat blijkbaar onderdeel is geworden van de ‘Twitter-traditie’ die internet nu rijk is. Het roept de vraag op hoe arm deze rijkdom is. Met een maximum van 280 tekens per Tweet. (Let op, kijk uit. Je staat op het punt 1029 woorden te lezen. Zonder … Lees meer …
Ik heb een halve dochter. Een halve dochter is geen half kind. Het ‘halve’ zit hem erin dat zij al een hele moeder heeft en ik, daarnaast ook onvoorwaardelijk om haar geef. Sinds haar tiende heb ik mijn halve dochter, wat ook meteen het verschil met de moeder weergeeft. Ze is nu midden-twintig en ik ben de vijftig gepasseerd. “Het is altijd het eerste wat mensen vragen,” zei ze. Heb je kinderen. Dat doen ze, de mensen. Ze vragen ‘wat … Lees meer …
Als het op huisdieren aankomt, heb je hondenmensen en kattenmensen. Bij de hondenmensen vindt de eigenaar het leuk wanneer het huisdier doet wat hij zegt, bij de kattenmensen zit het leuke erin te zeggen wat het huisdier doet. En katten doen het altijd anders. Ik heb vier poezenwezens in huis. En dat was niet de bedoeling. Terugkijkend kwam het eigenlijk allemaal door Roosje. Roosje die als logeetje wel eens bij mij thuis kwam, omdat ze anders haar eigen huis sloopte. … Lees meer …
“Ik heb hier nog wat oude spulletjes uit het rommelkamertje,” zegt Moeder. “Waar het licht uit is?”, vraagt Roodkapje. “Ja, waar het licht uit is,” zegt Moeder. “Ik heb ze allemaal in deze mand gedaan. Wil jij ze naar Grootmoeder brengen? Ik geloof niet dat ik er verder iets mee doe”. Moeder zet de mand met de spulletjes met een grote boerenbontenzakdoek erover, op de keukentafel. Roodkapje heeft er eigenlijk niet zoveel zin in. Ze vindt het niet zo fijn … Lees meer …
Vandaag stop ik, na dertig jaar, met roken. Niet omdat ik dat zelf zo’n weergaloos idee vind maar omdat de omstandigheden, en vooral een misverstand, mij geen keus meer laten. Als het aan mij lag, rookte ik gezellig door waaraan ik wil toevoegen dat wanneer je al zo lang op roken zit als ik, je het ook heel erg goed kan. Mijn rookgedrag raakte op een hellend vlak toen de pakjes met mijn geliefde sigaretten erin voorzien werden van ‘vieze … Lees meer …
Afgelopen weekend bevonden mijn Lief en ik ons in een hotel. Een hotel met een aanzienlijk Fawlty Tower-gehalte, een aanrader dus. Het bevindt zich in the middle of no-where en ook dat is een aanrader want zoveel middle of no-where’s zijn er niet meer in Nederland. Behalve het hotel staan er in het dorp nog twee boerderijen, een paardenbak waar je met je paard grote voltes kan rijden en een bushalte. Maar bij de bushalte staat nooit iemand en ook … Lees meer …
Sommige dingen gaan nooit meer over. Sommige dingen blijven je je hele leven achtervolgen zoals de maan opkomt wanneer de zon ondergaat. Het wordt nooit anders. En zo ken ik vanaf mijn tiende een woede in mij die nooit meer overgaat, vrees ik. Elke keer wanneer ik ze zie, barst die woede in mij los en moet ik moeite doen die respectvolle mens te zijn die vanuit haar eigen waardigheid de ander te woord staat. Gelukkig zijn ze weer weg … Lees meer …
