Ziva Riemeijer staat er op de post-it. Zo had ik dat zelf nog nooit bedacht. Nadat Roosje is overleden op 26 augustus blijft haar papa over met een gat in zijn hart. En Ziva en ik met een immense leegte in ons huis. Alsof er twee Roosjes zijn overleden in plaats van één. Ziva zit op de stoel. Ze slaapt maar wat. Geen Roosje meer om samen mee te spelen, samen te slapen en samen de achtervolging in te zetten … Lees meer …
En toen kwam ik op de bank te zitten met een burn-out. En dat bleek al snel heel anders te zijn dan op de bank zitten zonder burn-out. Bijna te moe om te praten, te moe om zelfstandig rechtop te zitten. Ik stutte mij met kussens. Van schrijven, mijn lust en mijn leven, was al helemaal geen sprake meer. Gelukkig bestaan er winkels als de Action. En daar stuitte ik op een bouwpakketje van een huisje, van ongeveer €4,-. Zo’n … Lees meer …
Het water. Grijze golven die in elkaar overvloeien. Ze steken hun kopje op en verdwijnen weer. Geruisloos. Hoe zou het zijn geweest wanneer het water stil was. Vlak. Met alleen de avondzon erboven. Vredig. Bijna uitnodigend. Als watermens heb ik elke vakantie wel even een kleine dialoog met het water, en de golfjes. En denk ik aan jou. Wat was ik boos op jou. Ik schreef je brieven. Ik praatte tegen je. Stelde vragen waar geen antwoord op kwam. Ik … Lees meer …
Telkens wanneer ik bij mijn vriend op het toilet zit, moet ik aan de dierenarts denken. Het is namelijk te klein. Mijn, inmiddels gepensioneerde, dierenarts overigens is een bijzonder mens. Hij kan zowel met mensen als met dieren praten, zelfs tegelijkertijd en dat zie je maar weinig. Meestal kunnen mensen óf het één, óf het ander. Mijn dierenarts had altijd tijd. Ik kon altijd langskomen met mijn huisdier of hij kwam bij mij. Dat was dan in het geval van … Lees meer …
Voor allen wiens relatie in de dip zit, en dat kan op regelmatige basis zijn of zomaar spontaan ineens: er is hoop. Het kan weer goed komen. Ik denk daarbij ook aan Oprah Winfrey die zei dat wanneer het bij één kan lukken, het ook bij twee kan en als het bij twee kan, het ook bij duizend kan. Ik ben die ene. En dan ben jij nummer twee. De dip in de relatie die ik al enige tijd heb, … Lees meer …
Of ik een pakje sigaretten mag, vraag ik aan de benzinepomphouder. “Nee,” zegt hij. Onwaarschijnlijk blij kijk ik hem aan. Ik wou dat iedereen dat tegen mij zei wanneer ik om sigaretten vroeg. Ik zou het echt afleggen, opgeven wanneer ik bij de volgende winkel, de zoveelste benzinepomp kwam om te horen dat iedereen mag roken. Behalve ik. Ik heb dit al eens gevraagd aan een winkel met een service-balie om mij ‘nee’ te verkopen, in plaats van rookwaar. Zij … Lees meer …
Pas nu begin ik eindelijk een beetje te begrijpen wat mijn vader bedoelde met dat hij best een zwaar leven had. Met vier vrouwen om hem heen. Ik zag dit niet zo. Ik zag ons dochters als aardige, makkelijke, meegaande meiden. Ook toen wij pubers waren en mijn vader dit zuchtend aan het zware leven toevoegde. Sinds gisteren echter heb ik een vader meegemaakt met slechts twee vrouwen om hem heen. Waarvan maar eentje een puber. Maar dat dit zijn … Lees meer …
Gewetenswroeging. Het innerlijk conflict wat is uitgegroeid tot een ware war-zone die ik geestelijk ter nauwer nood weet te hanteren. Waarbij de agressor in mij het nog steeds wint van de pacifist, van de gewetensbezwaarde. En toch doe ik het. Waar moet dit eindigen? Wie ben ik, waar ben ik gebleven? Het begon met de zonnebloem. De zonnebloemplantjes. Twee stuks. Was dat nodig? Nee. Mijn tuin is een harmonieus geheel van roze, paars en wit. Maar de verleiding bracht mij … Lees meer …
Ik ben een pechvolgel. Niet alleen ben ik te laat om mijn favoriete Top 2000 in te vullen, mijn favoriete nummer staat er ook niet in. Het is het nummer waar ik als klein meisje mee opgroeide en als groot meisje mee wil eindigen. Mijn moeder speelde het soms op de piano, in een iets langzamer tempo, wanneer ik in bed lag. Verwarmend heerlijk dwarrelden dan de muzieknoten door het hele huis. Gecomponeerd door Ludwig, van Beethoven, in 1810. Het … Lees meer …
Recent ben ik in de fortuinlijke positie geweest om met een 118 jaar oude zalmschouw het water op te gaan. Letwel; het is geen schip of schuit, en zeker geen boot maar een schouw. Ik heb gemerkt dat de benaming van deze oude zielen zeer nauw luistert. Met dit gevaarte ‘vaar’ je ook niet. Je verplaatst water. Daarnaast dient men rekening te houden met stroming. En het weer. Hoe wijlen Piet Paulusma dat zou zeggen: ”De wind waait”. En met … Lees meer …
