Roosje was niet mijn poesje maar die van mijn vriend. En hij was niet haar verzorger, maar haar papa. Als piepklein kittentje groeide ze op in de bosjes op een boerderij. Bang. Bang voor de haan die het op haar had verzien en haar altijd pikte. Mijn vriend plukte haar daar weg en nam haar mee naar huis. Omdat ze geen kameraadje had om mee te spelen, speelde hij met haar. Zoals katten dat doen. Je verstoppen en onverwacht tevoorschijn … Lees meer …
Soms kom je twee mensen tegen waarvan je denkt: wat zou het leuk zijn wanneer die twee gaan daten. En daar ga je je dan mee bemoeien. Ik raad dat af. Bemoei je niet met mogelijk pril geluk. Kwartjes kunnen nu eenmaal vreemd vallen. Ik ontmoette, apart en los van elkaar Hans en Irma. Twee hele leuke, charmante, aardige mensen en allebei een beetje op zoek. Dat leek me wel wat, om deze twee mensen te helpen bij de zoektocht … Lees meer …
Telkens wanneer ik bij mijn vriend op het toilet zit, moet ik aan de dierenarts denken. Het is namelijk te klein. Mijn, inmiddels gepensioneerde, dierenarts overigens is een bijzonder mens. Hij kan zowel met mensen als met dieren praten, zelfs tegelijkertijd en dat zie je maar weinig. Meestal kunnen mensen óf het één, óf het ander. Mijn dierenarts had altijd tijd. Ik kon altijd langskomen met mijn huisdier of hij kwam bij mij. Dat was dan in het geval van … Lees meer …
Pas nu begin ik eindelijk een beetje te begrijpen wat mijn vader bedoelde met dat hij best een zwaar leven had. Met vier vrouwen om hem heen. Ik zag dit niet zo. Ik zag ons dochters als aardige, makkelijke, meegaande meiden. Ook toen wij pubers waren en mijn vader dit zuchtend aan het zware leven toevoegde. Sinds gisteren echter heb ik een vader meegemaakt met slechts twee vrouwen om hem heen. Waarvan maar eentje een puber. Maar dat dit zijn … Lees meer …
Op een dag was ik het zat. Spuugzat. Een beetje zoals Bella, die het zat was begluurd te worden en seriemoordenaar werd. En daarmee het gegluur elimineerde. Een zeer effectieve, constructieve en vooral ook definitieve oplossing. Daar zat ik, en ik niet alleen, ook op te vlassen. Ken je dat? Die vreselijk irritante fruitvliegjes in de keuken? Boven de prullenbakken. Of, die wanneer je de deksel eraf trekt, eruit komen vliegen. Met een stuk of vijf van die beesten nog … Lees meer …
Ik ben een pechvolgel. Niet alleen ben ik te laat om mijn favoriete Top 2000 in te vullen, mijn favoriete nummer staat er ook niet in. Het is het nummer waar ik als klein meisje mee opgroeide en als groot meisje mee wil eindigen. Mijn moeder speelde het soms op de piano, in een iets langzamer tempo, wanneer ik in bed lag. Verwarmend heerlijk dwarrelden dan de muzieknoten door het hele huis. Gecomponeerd door Ludwig, van Beethoven, in 1810. Het … Lees meer …
Je kent het wel. Je bestelt een prachtige, warm gebreide rode jurk via internet en binnen 24 uur is hij er al! Maar binnen 24 uur gaat dat zeven dagen duren, misschien ook vijftien of misschien ook wel zes weken. De jurk moet namelijk uit China komen, heb je inmiddels uitgezocht. Kan ik de bestelling nog annuleren? Mijn geld terugkrijgen? Wat betreft je verzoek om de bestelling te annuleren, moet ik je helaas mededelen dat ons beleid geen annuleringen toestaat … Lees meer …
Eerst kwam ik nooit in een sportschool. Ik vond het wel een mooi woord. Al die ronde letters als de o, p en r netjes naast elkaar. Maar dat heeft het woord porno ook en daar doe ik ook niet aan. Al enige tijd weet ik nu hoe zo’n sportschool er van binnen uitziet en wat je er zoal kan doen. Waar je overal aan kan hangen of op kan zitten. Ik doe dat drie keer per week. Niet zozeer … Lees meer …
Mijn moeder vond het vreemd dat ik als kind van mij af schilde wanneer ik een aardappel in handen had, in plaats van naar mij toe. “Dat doen alleen Indonesische mensen,” zei ze. Het kon niet liggen aan haar tweede moeder, Lily die Indonesisch was. Naar wie ik vernoemd ben waar zij overigens niet op zat te wachten. Want behalve deze psychische ballast heeft zij geen DNA aan mij over gedragen. Opmerkelijk heb ik altijd wel gevonden dat er in … Lees meer …
Dit keer geen hartelijk ontvangst in de Jachthaven te Deventer. De havenmeester zit thuis, en niet op zijn stek. Het Bass-restaurant is gesloten na een heftig ‘verschil van inzicht’ met het bestuur van de haven, en er is geen passant te zien. Het seizoen zit erop, is voorbij. Wij leggen aan bij steiger D4 en de enige die ons nog verwelkomd is Sjakie, de havenzwaan die in één beweging een heel bruin bolletje uit mijn hand grist. Voordeel van de … Lees meer …
